Έρχονται στιγμές που θέλω να κλάψω, όμως η ζωή δεν μου αφήνει τα περιθώρια να αφεθώ στα συναισθηματά μου...............
Εύχομαι η Αγάπη στην ζωή του κάθε ανθρώπου να μην μετατραπεί ποτέ σε έναν πίνακα ζωγραφικής τόσο παλιό και τόσο ξεθωριασμένο που να μην του επιτρέπει να διακρίνει, την αληθινή αγάπη........
Δυστυχώς για' μένα, έχω επιλέξει στην ζωή μου, έναν ανηφορικό, δύσκολο και ταυτόχρονα τόσο μοναχικό δρόμο, γεμάτο με τόσα απροσπέλαστα εμπόδια που μοιάζει με αδιάβατη έρημο, δίχως ίχνος νερού και σκιάς............
Κοιτάζω έξω απο το παράθυρο και το μόνο που αντικρύζω είναι η θλίψη, η μοναξιά και η πικρία της εγκατάλειψης.........
Όλα μοιάζουν με απομεινάρια μιας εποχής που έχει πεθάνει..................Η ζωή μοιάζει να έχει προσπεράσει για πάντα όλα τα δυνατά όρια της αντοχής μου.....................
Η μοναξιά έχει φωλιάσει τώρα μες στην ψυχή μου..............
Το τέλος μοιάζει να είναι η μόνη διέξοδος που μου έχει απομείνει....................
Όταν σωπάσουν τα κύμβαλα, ο θάνατος θα ξανάρθει, χτυπώντας με την κοφτερή του λόνγχη, σαν μαύρος φτερωτός δαίμονας, βγαλμένος μέσα απο τους χειρότερους εφιαλτικούς μύθους...................................
Φοβάμαι οτι ερωτεύομαι μια εικόνα που στο τέλος αποδυκνείεται ουτοπική..............
Όλα βυθίζονται γύρω μου, σε έναν απέραντο, σκοτεινό και παγωμένο ωκεανό, μοναξιάς θλίψης, πικρίας και εγκατάλειψης.................
Φοβάμαι το αύριο, τι θα ξημερώσει.................
Ξαφνικά αισθάνομαι τόσο απελπισμένα μόνος......................
Μια παράξενη μελανγχολική διάθεση, με διακατέχει, και μοιάζει να έχει φωλιάσει, τώρα μες στην ψύχη μου, που έχει μαυρίσει ξανά απο την πικρία και την απογοήτευση, που μου προκαλούν οι άνθρωποι γύρω μου,και δεν λέει με τίποτα να εξαφανιστεί....................................
Αισθάνομαι, να μην με κρατούν ποια τα πόδια μου, το τέλος και ο θάνατος μοιάζουν να είναι ποιο κοντά παρά ποτέ......................
Αισθάνομαι απέραντη μοναξιά, εγκατάλειψη, απελπισία, και απόγνωση...............................
Όλα τέλειωσαν ποια για' μένα, και εγώ μοιάζω να είμαι ολομόναχος στην άκρη ενός επικίνδυνου, γκρεμού, που απλώνεται τώρα μπροστά μου, σαν ένας σκοτεινός ουρανός, και μου υπενθυμίζει, οτι ειναι για' μένα η μόνη δυνατή διέξοδος....................
Η ψυχή και η καρδιά μου, έχουν τραυματιστεί θανάσιμα, για άλλη μια φορά...........................
Για άλλη μια φορά γέυτικα την προδοσία μιας ψεύτικης και εφήμερης αγάπης, που δεν άξιζε, και έκανε κομμάτια και θρύψαλα την καρδιά μου..................
Αναρωτιέμαι αν άξιζε ακόμα μια φορά να πληγωθώ, πιστεύοντας, δυο ψεύτικα λόγια μιας νύχτας, που τέλειωσαν πριν καν ξημερώσει.......................
Τελικά όλα στην ζωή μου, μοιάζουν τόσο κοντά στο τέλος και την καταστοφή, λές και γεννήθηκα μόνο για να πονάω και να υποφέρω............................................
Τώρα πια, μοιάζω να τρέχω με 200 χιλιόμετρα στην εθνική, δίχως ζώνη ασφαλείαςκαι με κομμένα τα φρένα, κι όλα να είναι για πάντα τόσο μακριά, απο όσα κάποτε έζησα, που μοιάζουν ανύπαρκτα.............................
Το τέλος είναι εδω μπροστά μου, και μου κλείνει το μάτι με μια ειρωνία που νομίζω οτι όλα στην ζωή μου, ήταν τόσο προκαθορισμένα απο μια παράξενη δύναμη, που ότι κι αν κάνω δεν θα βρω ποτέ την δύναμη να αλλάξω την πορεία της ζωής μου, μιας ζωής γεμάτης απο πίκρες και τόσα βάσανα, που δεν θέλω πια να δω την συνέχεια..............
Όλα σκοτείνιασαν μέσα μου, για πάντα.....................Οι χωρισμοί μου αισθάνομαι ότι ήταν θέμα συνηδήσεως........................................
Άλλωστε η ζωή, έχει πολύ πιο τραγικά φινάλε απο τα μυθιστορήματα και τις δραματικές ταινίες εποχής, τον οδοστρωτήρα του χρόνου, που μπορεί να μας χωρίσει για πάντα, απο μια μεγάλη αγάπη ή έναν μεγάλο έρωτα.................................
Όλα γύρω μου, μοιάζουν με υποκατάστατο της ζωής που δεν έζησα, και ίσως δεν πρόκειται ποτέ να ζήσω...................................
Η αέναη κίνηση των πραγμάτων γύρω μου, πληγώνει την ψυχή μου....................................
Δεν ξέρω πια σε τι να ελπίζω...........................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου