Το πέμπτο μέρος από τις σκέψεις μου, είναι αφιερωμένο σε μια μία ηλικιωμένη κυρία την κυρία "Ελένη" η οποία είναι μία πολύ βασανισμένη, αλλά πολύ αξιοπρεπής κυρία η οποία είναι φίλη μου και έρχεται κάποιες φορές και μου λέει τον πόνο της.........!!!!!!!!!
Γενικότερα αίσθανομαι να ανήκω σε μία άλλη εποχή, κανείς δεν είναι τέλειος όλοι μας έχουμε ελλαττώματα και πρώτος και καλύτερος εγώ, αλλά το θέμα είναι να μην κάνουμε πράξεις οι οποίες είναι εις βάρος συνανθρώπων μας που έχουν υποφέρει πολύ στην ζωή τους, εντάξει ας μην τους καταλάβουμε ποτέ ας πάψουμε τουλάχιστον να ασχολούμαστε με βαναυσότητα και βιαιότητα ενάντιον τους ....!!!!!
Η κυρία Ελένη είναι μία φιγούρα μίας άλλης εποχής ψιλόλυγνη, με πολύ ευγενικούς τρόπους καλοσυνάτη, μα κυρίως αληθινή και πολύ εκλεπτισμένη και μορφωμένη, μια γυναίκα που αποπνέει τον αέρα μιας άλλης εποχής όπου οι άνθρωποι ήταν πιο αληθινοί και η καλοσύνη τους αυταπόδικτη..........!!!!!!!!!
Καθώς προχωράει δειλά στην αρχή μου ζητάει συγνώμη, γιατί φοβάται στην αρχή μήπως γίνεται ενοχλητική, της λέω να καθίσει γιατί μου φαίνεται κουρασμένη καθεται και καθώς μου λέει ότι έχει αφόρητους πόνους σε καθημερινή βάση και ότι προσύχεται καθημερινά στον κύριο παρακαλόντας να της δίνει δύναμη να μπορεί να σταθεί στα πόδια της αισθάνομαι ένα ρίγος συγκίνησης να με διαπερνά, και τότε αρχίζει την διηγησή της προς το παρελθόν, το οποίο είναι σε συνάρτηση με το παρόν.........!!!!!!!!!!
Ξύπνησα τα μεσάνυχτα από τις φωνές και τις φασαρίες ενός τρελού και ενός παλιού αυτοκινήτου που έκανε σαν δαιμονισμένο, κοίταξα το ρολόϊ πάνω στο κομοδίνο μου και η ώρα έδειχνε 03:00 μετά τα μεσάνυχτα, κατευθύνθηκα προς την εξώπορτα οι φωνές και οι φασαρίες ολοένα και δυνάμωναν πήγα να ανοίξω την πόρτα για να δω τι συμβαίνει όταν ξαφνικά ένα βαρύ αντικείμενο κατευθύνθηκε προς το κεφάλι μου και κάποια δύναμη με εξφενδώνησε με μεγάλη δύναμη στην άλλη άκρη του σπιτιού, αισθάνθηκα να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου και κάποια στιγμη λυποθήμησα, τότε κάποιοι άγνωστοι εισέβαλαν μέσα στο σπίτι μου και το λεηλάτησαν στην κυριολεξεία.............!!!!!!!!!!!!!
Κάποια στιγμή ξύπνησα, όμως δεν θυμόμουν ούτε πρόσωπα, ούτε ακριβώς τι είχε συμβεί, παρά μονάχα στην αρχή πρι με χτυπήσουν και λυποθυμήσω.........!!!!!!!!!!!!!!
Στο τέλος του διαδρόμου άρχισε να ξεπροβάλει κομψά ντυμένη η ψυλόλιγνη φιγούρα της ιστορίας μας, με ένα καπέλο βγαλμένο από μια άλλη εποχή και την ώρα που πέρασε από μπροστά από την κομψή και πολύ εκλεπτυσμένη σκάλα με τα χρυσά σκαλίσματα και τους τεράστιους καθρέφτες, ένα βαρύ αντρικό χέρι την έσφυξε από το μπράτσο και έφυγαν για το θέατρο και ένα ακριβό δείπνο.......!!!!!!!!!
Αυτές τις ευχάριστες και συνάμα ρομαντικές, φλογερές στιγμές αγάπης και έρωτα κράτησαν λίγο, μέτα ήρθαν οι χειμώνες της απέραντης σιωπηλής μοναξιάς και εγκατάλειψης και το τέλος έμοιαζε να χαμογελά πολύ ειρωνικά στην καλή και πολύ εκλεπτυσμένη ηρωϊδα μιας άλλης εποχής που μοιάζει να έσβησε για πάντα μέσα στην δύνη και το πέρασμα του χρόνου, το είδωλο άλλαξε ο χρόνος άφησε ανεξήτιλα τα σημάδια του τόσο στην ζωή όσο και στην υγεία αυτής της ανθρώπινης φιγούρας που ξεπροβάλει ώς ένα ακόμα ναύαγιο της ζωής που χάνεται μέσα στους δρόμους της πόλης.......!!!!!!!!!!!!
Έρχονται στιγμές που αισθάνομαι οτί ζούμε σε έναν γυάλυνο κόσμο, σαν και αυτόν του βιβλίου του Τένεσσυ Ουίλιαμς που η ζωή και τα όνειρα κάποιων ανθρώπων μένουν για πάντα απραγματοποίητα, κάποιοι συνανθρωποί μας, ενώ αξίζουν μένουν για πάντα στο πέριθώρειο, στην αφάνεια και στην εξαθλίωση βασανισμένοι και εξαθλιωμένοι μοιάζουν με ερείπια έτοιμα να καταρεύσουν με το πρώτο φύσημα του ανέμου, η σκοτεινιά της ζωής τους μοιάζει γι΄αυτους καθημερινή συνήθεια ενώ οι γύρω τους κάνουν σαν να μην τους βλέπουν, λες και οι άνθρωποι αυτοί είναι ανύπαρκτοι, όλα μοιάζουν στοιχειωμένα γύρω μου και εγώ προσπαθώ να βγω από τον αδιέξοδο λαβύρινθο της ζωής μου, που μοιάζει με ένα τεράστιο και μπερδεμένο κουβάρι και που η άκρη του νήματος μοιάζει να είναι πολύ μακριά από' μενα για να μπορέσω να τα καταφερω να την αρπάξω και να άρχισω να βγαίνω προς την επιφάνεια της ζωής μου................!!!!!!!!!!!!!!
Όμως η ζωή είναι απρόβλεπτη και πάντα αξιοθαύμαστη και ποτέ δεν ξέρουμε τι μας περιμένει παρακάτω, όλα στην ζωή είναι τόσο ρευστά σαν το νερό που τρέχει στα ρυάκια, στους ποταμους και τις θάλασσες και όλα τόσο μα τόσο παράξενα γρήγορα κινούνται γύρω μας που το άγνωστο είναι πιο κοντά από αυτό που νομίζουμε οτί το κατέχουμε και το γνωρίζουμε και άλλωστε η μαγεία του αγνώστου ήταν και παραμένει πάντοτε διαχρονική...........!!!!!!!!!!!!!!
Πρέπει να έχουμε πολύ δύναμη μέσα μας, για να αντιμετωπίζουμε την ζωή και τα προβληματά της, τελικά τίποτα δεν είναι ο άνθρωπος, αυτό είναι και το τελικό μας συμπέρασμα...........!!!!!!!!!!!!!!!
Το τέλος μοιάζει πάντα να είναι μπροστά μας, ένα βήμα απο' μας που τρέχουμε να προλάβουμε την ζωή, μέσα στους πολύβοους δρόμους της πόλης που μοιάζει τόσο απόμακρη και τόσο ψεύτικη, σαν τις κούκλες στις βιτρίνες των καταστημάτων που μένουν πάντα ακίνητες και άψυχες να κοιτούν τους περαστικούς με το άδειο, δίχως ζωή βλέμμα τους που μοιάζει ειρωνικό στο πέρασμα του χρόνου σαν "το αγέραστο πορτραιτο του DORIAN GRAY"........!!!!!!!!
O χρόνος μοιάζει να χαμογελά ειρωνικά και όλα μοιάζουν να επανέρχονται στους κανονικους τους ρυθμους, όμως πάντα κάτι μένει πίσω για να θυμίζει το παρελθόν που ζήσαμε και μοιάζει να χάθηκε μέσα στην συνεχόμενη ροή και την δύνη του χρόνου.........!!!!!!!!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου