Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

ΔΕΝ ΣΕ ΦΤΑΝΩ…

Είπα να θυμηθώ κάτι από εσένα και δεν θυμήθηκα τίποτα, σαν αέρας πέρασες και ξεπέρασες, τόσο γρήγορα, τόσο ανέμελα για σένα και για όλους τους άλλους. Θα περάσεις τόσα ταξίδια μετά από μένα, κοντινά μεν γιατί ο φόβος σου σε κρατάει στην βάση σου αλλά τόσο μακριά από εμένα που δεν με νοιάζει που θα πας αρκεί να είσαι καλά. Πολύ μελό έ, ελπίζω να μην σας έχουν πάρει τα δάκρυα, αλλά αυτή είναι η αλήθεια, κάποιοι το έχουν βιώσει, άλλοι θα το βιώσουν, εγώ σαν ευχή θα πω μακάρι να μην σας τύχει. Δεν αντέχω να θυμάμαι να ξεχνώ, μπλέκω και ξεμπλέκω όνειρα, σε κάθε ένα από αυτά αλλάζεις μορφή, αλλάζεις και με πονάς τόσο πολύ. Μερικές φορές νομίζω ότι το κάνεις επίτηδες. Θα ήθελα τόσο πολύ να ταξίδευα για άλλη μία φορά στα μάτια σου και ας ήταν το τελευταίο μου ταξίδι. Ήθελα να είμαι λιμάνι σου και όχι ένας από τους σταθμούς σου. Πόσες φορές θέλετε να τα πείτε όλα αυτά και έχετε δειλιάσει; Αν γύριζα το χρόνο πίσω θα τα άλλαζα όλα, μόνο εσένα θα άφηνα ίδιο. Θα διέγραφα την στιγμή που σε γνώρισα, την στιγμή που γεύτηκα το φιλί σου, θα άφηνα όμως την ύπαρξη σου απλά δεν θα σε είχα γνωρίσει από κοντά. Τελικά έχουν δίκιο όταν γνωρίζεις κάποιον από κοντά τον απομυθοποιείς, έτσι έγινε και με σένα και πάλι παράπονο δεν έχω με βλέπεις σταθερή, δεν δείλιασα ούτε για ένα λεπτό, δεν σε αρνήθηκα ούτε μια στιγμή, δεν σε πρόδωσα ποτέ. Αυτή είναι η διαφορά μας γι αυτό ταξιδεύουμε πια με διαφορετικά καράβια, ψάχνοντας τον ίδιο προορισμό μα βρίσκοντας τον με άλλους ανθρώπους δίπλα μας. Και σας ρωτάω εσάς που τα διαβάζετε τα είπατε ποτέ στον άλλον, ακόμα και αν τα ήξερε ή αφήσατε το όνειρο να φύγει; Το “όνειρο να φύγει” μένει κανένα όνειρο για πολύ, μα η ονομασία του προδίδει και την ημερομηνία λήξης του. Όλα τα όνειρα έχουν μία αρχή, ένα έναυσμα αυτό ήσουν εσύ, εγώ, δεν κατάλαβα ακόμα και δυστυχώς όλα έχουν ένα τέλος, ούτε αυτό κατάλαβα πως επήλθε, κατάλαβα τους μήνες που μας προδώσανε και εμείς δεν ανταμώσαμε, το κατάλαβα από τα βράδια την μοναξιάς που η αγκαλιά μου ήταν άδεια. Το κατάλαβα από την έντονη ανάγκη σου να με καθίσεις στο εδώλιο του ενόχου και μετά από την σιωπή σου, αφού σου τελείωσαν τα επιχειρήματα. Όχι μη γελιόμαστε ποτέ δεν τα είπαμε σε κανέναν, τα θεωρούσαμε δεδομένα και ως προϋποθέσεις πριν από ένα χωρισμό ή τα συναισθήματα μέσα σε μια σχέση, αλλά μερικές φορές δεν είναι έτσι ακριβώς. Ήθελα τόσο πολύ να σου πω εκείνο το βράδυ πόσο σ αγαπώ να κρυφτώ στην αγκαλιά σου σαν τρομαγμένο παιδί της πρώτης δημοτικού, αλλά δεν το έκανα. Απ την αρχή πήρα εγώ όλες τις ευθύνες επάνω μου, φτάνει εσύ να ήσουν καλά, μάτωσα, ράγισα, πόνεσα, έκλαψα στάθηκα, τώρα πια για σένα φοβάμαι. Δεν ξέρεις τι να κάνεις όπου πας κουτουλάς σε τοίχους και αυτοί είναι η συνείδηση σου βαθιά κρυμμένη μέσα σου. Κατάλαβες πως το ψέμα είναι δίκοπο μαχαίρι, καταφέρνεις αυτό που θέλεις, αλλά στρέφεται πάνω σου και σε χαρακώνει. Έτσι κατάφερες και οι δυο να είμαστε σημαδεμένοι και να έχουμε από μία πληγή, ο καθένας διαφορετική σε διαφορετική πτυχή της καρδιάς του για διαφορετικούς, λόγους συνθήκες και αιτίες. Το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο, να θυμάσαι κάτι όσο απίθανο και αν φαίνεται η αγάπη δεν χάνεται ποτέ, απλά θάβεται και περνάς, ποτέ δεν καταφέρνεις να την προσπεράσεις και να την ξεχάσεις. Γιατί η αγάπη δεν μπορεί να χαθεί. Δεν σε φτάνω να στα πω η ίδια, μπορώ όμως να ελπίζω στο αύριο που θα μου δώσει την ευκαιρία ή στο σήμερα που θα δώσει σε εσένα την ευκαιρία να καταλάβεις. Τώρα ότι και να κάνω δεν γίνεται τίποτα και όσο και να τρέχω δεν θα σε προλάβω, δεν θα σε φτάσω, έτσι το χει η μοίρα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου