ΠΡΟΔΩΣΙΑ: ΓΕΝΟΥΣ ΑΡΣΕΝΙΚΟΥ…

Νύχτα δυο το βράδυ και κάτω από το φως των κεριών, την ηρεμία που επικρατεί την νύχτα και την μοναξιά, που κάνει αισθητή την παρουσία της, άλλο ένα βράδυ, ξάφνου η θύμηση σου. Το γέλιο σου σαν ήλιος που εξαφάνισε το φεγγάρι, να φωτίζει την σκέψη μου, τόσο πολύ που δεν θυμάμαι, δεν με αφήνει να θυμηθώ τίποτα άλλο, κανένα χαρακτηριστικό σου. Γελούσες τόσο ωραία, πράγματι πολύ ωραία, αν και σπάνια αλλά το έκανες μέσα απ την καρδιά σου. Σβήνοντας η ανάμνησή σου και μαζί της το φως του γέλιου σου, έμειναν να μου κρατήσουν συντροφιά κεράκια, τόσο μικρά με τόσο μεγάλη φλόγα. Το ένα συγκεκριμένα η φλόγα του τρεμόπαιζε από τον αέρα, ήταν έτοιμο να σβήσει, όπως εσύ, όπως η ανάμνησή σου. Αέρας δεν ήσουν έτσι και αλλιώς, απ την ζωή μου σαν άνεμος πέρασες, σαν ανεμοστρόβιλος που καταστρέφει τα πάντα γύρο του. Από μακριά να ακούγεται η φωνή της Χαρούλας να λέει « όπου και αν είσαι, η αγάπη θα έρθει να σε βρει.» Μήπως ήρθε με βρήκε και έφυγε πολύ νωρίς, μήπως φοβήθηκε κουράστηκε, βαρέθηκε και προσπέρασε, έτσι απλά; Έφυγα εγώ νωρίς αντί να μείνω στο τρένο μέχρι το τέρμα κατέβηκα δυο στάσεις πιο πριν; Όχι δεν έφυγα εγώ, δεν κατέβηκα με την θέληση μου, με έδιωξες, έπαιξες ένα αισχρό παιχνίδι μαζί μου και μετά αποφάσισες να κλείσεις τις πόρτες σου και να συνεχίσεις την πορεία για το τέρμα, ένα τέρμα που θα φτάναμε μαζί εσύ αποφάσισες να φτάσεις με κάποια άλλη. Λένε πως η «απιστία» είναι γένους θηλυκού, δεν ξέρω αν ισχύει, πάντως η «προδοσία» είναι γένος αρσενικού. Περνώντας η ώρα και σβήνοντας η ανάμνηση σο, μένουν μόνο οι φλόγες των κεριών να μου θυμίζουν πως κάποτε, μέσα μου έκαιγα και εγώ. Η καρδιά μου, η ψυχή μου, από το θέλω μου για σένα, από τον έρωτα μου, τον πόθο και το πάθος μου για σένα. Τάρα πια δεν ξέρω αν ξημερώνει, δεν ξέρω αν βγαίνει ο ήλιο το ίδιο με πριν γνωρίσω εσένα, το μόνο που ξέρω είναι πως με πρόδωσες, έμπηξες το μαχαίρι βαθιά και δεν έφτανε μόνο αυτό μετά με αρνήθηκες. Πόσο εύκολα πρόδωσες, με πούλησες και με ξεπούλησες… Τότε θεωρούσες πως ήσουν άξιος να μιλάς για αγάπη, μόλις σκέφτηκα τότε που μου είπες σ αγαπώ, εκείνη την στιγμή έβαλα το χέρι μου στο κερί που τρεμόπαιζε η φωτιά του το σκέπασα μέχρι να με κάψει και να σβήσει. Τότε αναλογίστηκα και είπα αυτό είναι αγάπη…  Αγάπη είναι να πέφτεις στην φωτιά για τον άλλον και ας καείς, το ζητούμενο είναι να καείς εσύ και όχι να σβήσεις την φλόγα. Στην παρούσα φάση το κερί έσβησε… Είχα μείνει με την συντροφιά ενός κεριού να μου θυμίζει την ψυχή μου έτσι όπως τρεμόπαιζε η φλόγα του, κάποτε έτσι τρεμόπαιζα και εγώ για εσένα. Αν η ιστορία κάτσει και κάνει ανάλυση, θα διαπιστώσει πως για μια «Ελένη» έγινε ο πόλεμος της Τροίας, αλλά ένας εφιάλτης πρόδωσε ολόκληρο έθνος. Τελικά οι άντρες την προδοσία την έχετε μέσα σας, έμφυτη, με αυτή γεννιέστε. Την έχετε στα κύτταρα σας και την πολλαπλασιάζετε, κάνοντας κακό, προδίδοντας και πληγώνοντας τους υπόλοιπους. Η φλόγα αρχίζει και τρεμοπαίζει απ τον αέρα, το τελευταίο κερί που μου έκανε παρέα σε λίγο θα έχει σβήσει, θα είναι παρελθόν. Όπως παρελθόν ήταν το γέλιο σου, οι απόψεις σου, τα θέλω σου. Μαζί με την φλόγα του θα σβήσει τα πάντα, όλα, απ το μυαλό μου και πάνω απ όλα θα είσαι, τελικά έγινες παρελθόν είσαι πια. Σκοτάδι η ώρα τρείς τώρα πια δεν υπάρχει κανένας και τίποτα παρά μόνο εγώ και η σιγή της νύχτας. Με περιμένει το κρεβάτι μου και αύριο μια νέα μέρα που θα ξημερώσει, όπως όλες οι άλλες και θα μου ζητάει να την αρπάξω απ τα χέρια και να την ζήσω