Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

<< ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ >>

 Δεν έχω που να πάω, όλα τέλειωσαν πια
για΄μένα..........................Τρέμω για το αύριο που ξημερώνει........................
Όμως πάντα μέσα μου, ελπίζω ότι η αυριανή μέρα που θα ξημερώσει, θα είναι καλύτερη απο αυτήν που έφυγε.................Κατά βάθος ήξερα οτι όλα ήταν έναν όνειρο που δεν θα ξημέρωνε ποτέ για μας..........................Πάντως, να θυμάσαι, οτι, "Όταν κάποτε πληγωθείς - περισσότερο από όσο έχω πληγωθεί εγώ - από ανθρώπους που δεν σε κατάλαβαν ποτέ, και από εφήμερες και ψεύτικες σχέσεις, οι οποίες με το πρώτο φύσημα του ανέμου κατέρρευσαν μπροστά σου, σαν χάρτινοι πύργοι, απο τραπουλόχαρτα και το μοναδικό συναίσθημα που σου χάρισαν, είναι η σκόνη της πικρίας...........................Τότε να θύμάσαι, οτι σε κάποια απόμακρη γωνιά αυτού του μάταιου κόσμου, "υπάρχω εγώ" και σε περιμενω για να σταθώ, πλάϊ σου, συνοδοιπόρος, σαν τον ήλιο μετά την καταστροφική καταιγίδα................................
Η αγάπη στην ζωή μου, μου κόστισε πολλά για να την κρατήσω - ζώντας έστω κια για λίγο κάποιες όμορφες στιγμές που έσβησαν με το πέρασμα του χρόνου - και μου στοίχισε ακόμα περισσότερα, για να την διώξω μακριά μου, και έτσι να κερδίσω ξανά την ψυχική μου υγεία, και ταυτόχρονα την ισοροπια που ειχε η ζωή μου, πριν μπεί σαν τον άνεμο μέσα στην ζωή μου, και να μου την ανατρέψει για πάντα............
Η ίδια η ζωή, με ανάγκασε πολλές φορές να αναθεωρήσω πολλά πράγματα γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις, την αγάπη και τον έρωτα, σε τέτοιο βαθμό που άρχισα να φοβάμαι και να βλέπω τα πάντα γύρω μου, απο διαφορετική οπτική γωνία..........................
Γυάλινος κόσμος του "Τένεσσι Ουίλιαμς", όλα κάποτε τελειώνουν και εμείς μένουμε ολομόναχοι με τις αναμνήσεις, ενός μάταιου κόσμου, ενός ψεύτικου κόσμου, ενός γυάλινου κόσμου............................
Ζούμε σε μια εποχή που βρωμάει τηλεόραση, και πτώσης όλων των ηθικών φραγμών και αξιών, οπου η σήψη και η βρωμιά γυρνάει παντού......................
Όταν χώρισα απο τον πρώτο μεγάλο έρωτα της ζωής μου, την "ΖΩΗ", την σκεφτόμουν συνέχεια και έκλαιγα με λυγμούς, που αφέθηκα τόσο πολύ και και την αγάπησα, τόσο αληθινά και ταυτόχρονα τόσο παθιασμένα, πόυ αισθανόμουν οτι το τέλος θα με έφερνε στα πρόθυρα της κατάθλιψης..........................
Η ΖΩΗ ήταν μια κοπέλα "μποέμ", πράγμα που σημαίνει ότι δεν έκανε συμβιβασμούς στην ζωή της, όσον αφορά σχέσεις, και κοιτούσε μονάχα την επαγγελματική της σταδιοδρομία, ενώ εγώ απο την άλλη, ήμουν ή φαινόμουν στα μάτια της ένα ασήμαντο και ταυτόχρονα τόσο αθεράπευτα ρομαντικό και ευαίσθητο παιδί - που σέρνεται 100 χρόνια πίσω από την εποχή του - που αισθανόμουν οτι σύντομα θα με βαρεθεί και θα μου έλεγε οτι τελειώσαμε.................
Ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου, που κάθισα και σκέφτηκα σοβαρά, αυτό το σ΄αγαπώ, που τις είχα εκφράσει με τόσο πάθος, ένα σ΄αγαπώ, που άρχισε σιγά σιγά, να τρεμοσβείνει σαν την φλόγα ενός φτωχεικού κεριού, μέσα στο ρίγος και την παγωνιά ενός ανελέητα άγριου και καταστροφικού χειμώνα...........................
Ένα σ΄αγαπώ, που άρχισε σιγά σιγά, να παγώνει και να φθείρεται μονάχα με την σκέψη οτι σύντομα θα μου έλεγε αντίο..............................
Παρόλ΄αυτά στο τέλος της είπα να μην ξεχνά οτι μια μέρα φώτισε ολόκληρη την ζωή μου, από την λάμψη της αισιοδοξίας και της καλοσύνης της........................
Η ανεργεία και η οικονομική εξαθλείωση, που μαστίζουν ολόκληρη την ανθρωπότητα, έχουν φέρει και ταυτόχρονα έχουν εγκαθιδρύσει, την περιθωριοποίηση και τον κοινωνικό αποκλεισμό, πολλών εκατοντάδων εκατομμηρίων συνανθρώπων μας................Φτάνει πια η εκμετάλευση και ταυτόχρονα η καταδυνάστευση, των αδύναμων τουλάχιστον οικονομικά συνανθρώπων μας, που αδυνατούν να αγοράσουν, ακόμα και τα απαραίτητα αγαθά για την επιβιωσή τους....................................
Το κακό με΄μένα, είναι οτι δένομαι πολύ εύκολα, συναισθηματικά με φίλους και σχέσεις, έχοντας μεγάλες προσδοκίες, και στο τέλος μένω ποιο μόνος απο ποτέ και πληγώνομαι, απο την κακή τροπή ή έκβαση, της σχέσης.............................
Η αγάπη στις μέρες μας μοιάζει με ένα άρωμα τόσο αδύναμο, θολό και ακαθόριστο, που δεν μπορούμε να το διακρίνουμε πουθένα, όπου κι αν το ψάξουμε, σε κάθε γωνιά αυτού του μάταιου κόσμου.................

Όλα μπροστά μου, μοιάζουν τόσο σκοτεινά και παράξενα, που τρομάζω και μόνο με την σκέψη, οτι θα πρέπει να ξαναβιώσω τον ίδιο εφιάλτη για άλλη μια φορά στην τόσο σύντομη και συνάμα δύσκολη και πικρή ζωή μου, οπού τα βάσσανα παίζουν καθοριστικό ρόλο, και το κλάμα είναι ο καταλύτης για την τελική ευθεία, και το φινάλε.................
Ζω ακόμη στην ζωή μου, τον ίδιο εφιάλτη, και πεθαίνω κάθε ξημέρωμα, στο τέλος της κάθε πράξης της ευτελούς ζωής μου..........................
Όλα γυρίζουν τώρα μπροστά μου, σαν σκοτεινοί δαίμονες, που μετατρέπονται σε σκληρούς δήμιους, υπενθυμιζοντάς μου, το τέλος, που μάλλον με περιμένει στην επόμενη στροφή ενός αβυσσαλέου και επικίνδυνου γκρεμού.................................
Ίσως καμιά φορά η σιωπή μας, να λέει πολύ περισσότερα, κι απο χίλιες λέξεις, που στο τέλος αποβαίνουν τρομερά κουραστικές...............................
Όταν ο χρόνος περάσει απο πάνω μας, σαν αστραπή, τότε σκεφτόμαστε, διαφορετικά την ζωή, που μπορεί να τελειώσει τόσο απότομα και τόσο ξαφνικά, που να μην προλάβουμε, κάν να ζήσουμε, έστω και για λίγο...............................

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου