'Ερχονται πολλές στιγμές στην ζωή μου, που πιάνω τον εαυτό μου να κλαίει απο απέραντη μοναξιά.......!!!!!!!!!!!!
Ναι πραγματικά ερχονταί πολλές στιγμές μες στην ζωή μου, που κλαίω από την απέραντη μοναξιά της ίδιας της ζωής μου, και το χειρότερο από όλα είναι οτι δεν γνωρίζω ακριβώς το γιατί, απλά υποψιάζομαι διάφορους λόγους και αιτίες, όμως η αλήθεια είναι οτι κάποιες φορές αισθάνομαι μέσα από το θρόϊσμα των πεσμένων φύλλων και τον ήχο του ανέμου την σιώπη να μιλάει στην μοναξιά μου και να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου οτι όλα θα περάσουν και θα φύγουν μακριά πέρα από τον χρόνο σαν ένα καλοκαίρι που περνά και χάνεται μέσα στους ατέλειωτους χειμώνες της ζωής μου, που μοιάζει να έχει ξεφύγει από την τροχιά του τόπου και του χρόνου, άλλωστε πολλές φορές έχω αισθανθεί μετανάστης στον ίδιο μου τον τόπο.........!!!!!!!!!!
Πολλές φορές έτυχε να ονειρευτώ, ένα καλύτερο μέλλον για όλους τους ανθρώπους, είδικά κάποιους τους οποίους τους έρηξε η μοίρα, η ζωή, η κακή διαχείριση των χρημάτων τους που έκαναν όταν ήταν πιο νέοι..........Τους βλέπω να περιφέρονται μέσα στους ατελείωτους μεγάλους δρόμους της ζωής με ενα ικετευτικό βλέμμα γεμάτο σπαρακτική απόγνωση και αμέσως σκέφτομαι οτι, "η ζωή είναι ένας ατέλειωτος αγώνας δρόμου για την επιβίωση, όπου κάποιοι καταφέρνουν να τον διασχύσουν και να φτάσουν ώσ το τέρμα, οι περισσότεροι όμως δεν τα καταφέρνουν και σέρνονται μέσα στην βουή των μεγάλων και πολυσύχναστων δρόμων που έχουν μετατραπεί σε αρένες θανάτου και όμως κανείς δεν γυρίζει να τους βοηθήσει όλοι τρέχουν με όσες δυνάμεις έχουν για να σωθούν, αφήνωντας πίσω τους, όλους αυτούς που χτυπημένοι από διάφορα παιχνίδια της μοίρας, απέμειναν πίσω να κείτωνται κάτω δίπλα στις φωτεινές επιγραφές και τις στολισμένες βιτρίνες των καταστημάτων μιας πόλης που μοιάζει με φάντασμα, ως έρμαια έτοιμα να κατασπαραχτούν από τον ίδιο τους τον τόπο και την πόλη που άλλωτε τους έδωσε κάποιες στιγμές ευτυχίας..............!!!!!!!!!!!!!!!!!"
Έρχονται στιγμές που βρίσκομαι ανάμεσα σε ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων και όμως αισθάνομαι να με τυλίγει η μοναξιά της πιο απόκοσμης και απόμακρης περιοχής, αισθάνομαι να πνίγομαι να μην μπορώ να ανασσάνω, αισθάνομαι να ουρλιάζω και όμως κανείς να μην ακούει τις απεγνωσμένες κραυγές βοήθειας, όλα γύρω μου μοιάζουν να είναι νεκρά και εγω στην άκρη ενός αόρατου φοβερού γκρεμού να ψάχνω αποσβολωμένος διέξοδο διαφυγείς από την ίδια μου την ζωή που μοιάζει να τσακίστηκε για πάντα απο κάποιο παγόβουνο που υψώθηκε μπρόστα μου γεμάτο από ανθρώπινη κακία και ματαιοδοξία και έτοιμο να βυθίσει για πάντα την ζωή μου, αποστραγγίζοντας σαν χαμαιλέων ή καποιο μυθικό πλάσμα της Ιστορίας, τις τελεφταιες ρανίδες αισιοδοξίας που μου απέμειναν για να συνεχίσω να ζω και να βγω ζωντανός από αυτό το ταξίδι της ζωής, κάποιοι πιστεύουν ότι πιο σημαντικό είναι το ταξίδι και οι εμπειρίες που θα αποκομίσει κάποιος και όχι ο τελικός προορισμός και δεν έχουν εντελώς άδικο, γιατί η ζωή είναι σαν ένα ταξίδι πρός τον θάνατο και το σημαντικότερο από όλα είναι οι σταθμοί της ζωής μας, ναι πράγματι αυτό είναι το νόημα της ζωής μας οι σταθμοί της ζωής μας, για σκεφτειτε για παράδειγμα κάποιον επιβάτη ενός πλοίου που κοιμάται σε όλη την διαδρομή και ενώ έχει την δυνατότητα να δεί άγνωστα μέρη αυτός κοιμάται συνεχώς τον ύπνο του δικαίου και το πλοίο κάποια στιγμή φτάνει στον προορισμό του, αλλα αυτός δεν έχει δει τίποτα, δεν έχει ζήσει τίποτα, δεν έχει εικόνες, δεν έχει παραστάσεις η ζωή του ήταν ένας αιώνιος ύπνος, δίχως ίχνος αληθινής ζωής, δίχως περιπέτειες, δίχως τίποτα.........!!!!!!!!!!!
Για σκεφτείτε να ξυπνήσετε ένα πρωί και να ανακαλυψετε, οτι δεν έχετε ζήσει απολύτως τίποτα, δεν έχετε να θυμάστε τίποτα, παρά μονάχα κάποιους τοίχους ενός σπιτιού και μετά απόλυτο σκοτάδι............!!!!!!!!!!!!
Ναι πραγματικά ερχονταί πολλές στιγμές μες στην ζωή μου, που κλαίω από την απέραντη μοναξιά της ίδιας της ζωής μου, και το χειρότερο από όλα είναι οτι δεν γνωρίζω ακριβώς το γιατί, απλά υποψιάζομαι διάφορους λόγους και αιτίες, όμως η αλήθεια είναι οτι κάποιες φορές αισθάνομαι μέσα από το θρόϊσμα των πεσμένων φύλλων και τον ήχο του ανέμου την σιώπη να μιλάει στην μοναξιά μου και να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου οτι όλα θα περάσουν και θα φύγουν μακριά πέρα από τον χρόνο σαν ένα καλοκαίρι που περνά και χάνεται μέσα στους ατέλειωτους χειμώνες της ζωής μου, που μοιάζει να έχει ξεφύγει από την τροχιά του τόπου και του χρόνου, άλλωστε πολλές φορές έχω αισθανθεί μετανάστης στον ίδιο μου τον τόπο.........!!!!!!!!!!
Πολλές φορές έτυχε να ονειρευτώ, ένα καλύτερο μέλλον για όλους τους ανθρώπους, είδικά κάποιους τους οποίους τους έρηξε η μοίρα, η ζωή, η κακή διαχείριση των χρημάτων τους που έκαναν όταν ήταν πιο νέοι..........Τους βλέπω να περιφέρονται μέσα στους ατελείωτους μεγάλους δρόμους της ζωής με ενα ικετευτικό βλέμμα γεμάτο σπαρακτική απόγνωση και αμέσως σκέφτομαι οτι, "η ζωή είναι ένας ατέλειωτος αγώνας δρόμου για την επιβίωση, όπου κάποιοι καταφέρνουν να τον διασχύσουν και να φτάσουν ώσ το τέρμα, οι περισσότεροι όμως δεν τα καταφέρνουν και σέρνονται μέσα στην βουή των μεγάλων και πολυσύχναστων δρόμων που έχουν μετατραπεί σε αρένες θανάτου και όμως κανείς δεν γυρίζει να τους βοηθήσει όλοι τρέχουν με όσες δυνάμεις έχουν για να σωθούν, αφήνωντας πίσω τους, όλους αυτούς που χτυπημένοι από διάφορα παιχνίδια της μοίρας, απέμειναν πίσω να κείτωνται κάτω δίπλα στις φωτεινές επιγραφές και τις στολισμένες βιτρίνες των καταστημάτων μιας πόλης που μοιάζει με φάντασμα, ως έρμαια έτοιμα να κατασπαραχτούν από τον ίδιο τους τον τόπο και την πόλη που άλλωτε τους έδωσε κάποιες στιγμές ευτυχίας..............!!!!!!!!!!!!!!!!!"
Έρχονται στιγμές που βρίσκομαι ανάμεσα σε ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων και όμως αισθάνομαι να με τυλίγει η μοναξιά της πιο απόκοσμης και απόμακρης περιοχής, αισθάνομαι να πνίγομαι να μην μπορώ να ανασσάνω, αισθάνομαι να ουρλιάζω και όμως κανείς να μην ακούει τις απεγνωσμένες κραυγές βοήθειας, όλα γύρω μου μοιάζουν να είναι νεκρά και εγω στην άκρη ενός αόρατου φοβερού γκρεμού να ψάχνω αποσβολωμένος διέξοδο διαφυγείς από την ίδια μου την ζωή που μοιάζει να τσακίστηκε για πάντα απο κάποιο παγόβουνο που υψώθηκε μπρόστα μου γεμάτο από ανθρώπινη κακία και ματαιοδοξία και έτοιμο να βυθίσει για πάντα την ζωή μου, αποστραγγίζοντας σαν χαμαιλέων ή καποιο μυθικό πλάσμα της Ιστορίας, τις τελεφταιες ρανίδες αισιοδοξίας που μου απέμειναν για να συνεχίσω να ζω και να βγω ζωντανός από αυτό το ταξίδι της ζωής, κάποιοι πιστεύουν ότι πιο σημαντικό είναι το ταξίδι και οι εμπειρίες που θα αποκομίσει κάποιος και όχι ο τελικός προορισμός και δεν έχουν εντελώς άδικο, γιατί η ζωή είναι σαν ένα ταξίδι πρός τον θάνατο και το σημαντικότερο από όλα είναι οι σταθμοί της ζωής μας, ναι πράγματι αυτό είναι το νόημα της ζωής μας οι σταθμοί της ζωής μας, για σκεφτειτε για παράδειγμα κάποιον επιβάτη ενός πλοίου που κοιμάται σε όλη την διαδρομή και ενώ έχει την δυνατότητα να δεί άγνωστα μέρη αυτός κοιμάται συνεχώς τον ύπνο του δικαίου και το πλοίο κάποια στιγμή φτάνει στον προορισμό του, αλλα αυτός δεν έχει δει τίποτα, δεν έχει ζήσει τίποτα, δεν έχει εικόνες, δεν έχει παραστάσεις η ζωή του ήταν ένας αιώνιος ύπνος, δίχως ίχνος αληθινής ζωής, δίχως περιπέτειες, δίχως τίποτα.........!!!!!!!!!!!
Για σκεφτείτε να ξυπνήσετε ένα πρωί και να ανακαλυψετε, οτι δεν έχετε ζήσει απολύτως τίποτα, δεν έχετε να θυμάστε τίποτα, παρά μονάχα κάποιους τοίχους ενός σπιτιού και μετά απόλυτο σκοτάδι............!!!!!!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου