Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΦΥΓΕ…


Έτσι την άκουσα να λέει στον εαυτό της « καρδιά μου φύγε, εδώ δεν μας αγάπησε κανένας.» Είναι τόσο πρόσφατο το γεγονός λίγων ωρών πριν που ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Την είδα καθισμένη σ ένα σκαλοπάτι να είναι κουρέλι, με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, μίλαγε στον εαυτό της προσπαθώντας να του δώσει κουράγιο. Είχε σφίξει τα δόντια είχε σταυρώσει τα χέρια και είχε φέρει τα γόνατα της στο στομάχι. Είχε κουλουριαστεί σαν να πονάει, μόνο που ο πόνος της δεν ήταν στο δόντι, στο πόδι, στο χέρι αλλά στην καρδιά. Την παρακολούθησα γύρω στα σαράντα πέντε λεπτά ήταν χαμένη, γύρο στο τέταρτο σηκώθηκε βγήκε έξω στον ήλιο ο οποίος έκαιγε πήρε μια λεμονάδα να πιει και κοίταζε λες δεν πίστευε , δεν είχε στο χώρο που βρισκόταν αίσθηση, το μόνο που κατάλαβα ήταν πως πιανόταν από τον ίδιο της τον εαυτό για να στηριχτεί όρθια στα πόδια της. Μπράβο της είπα από μέσα μου, παλικάρι τόσα άκουσε τόσα έχει περάσει τόσα περνάει και αυτή εκεί βράχος. Είναι από τις λίγες φορές που θαύμασα άνθρωπο. Πριν σαράντα πέντε λεπτά εκείνος που είχε κάποτε ερωτευτεί, προσπάθησε με τον χειρότερο τρόπο να την χτυπήσει σε αδύναμο σημείο της. Απ ότι κατάλαβα μάταιες πήγαν οι προσπάθειες του όσο και αν τα λόγια του τα οποία ειπώθηκαν μπροστά σε κόσμο ήταν προσβλητικά, εκείνη απάντησε με μία ηρεμία θετικά συμφωνώντας στα όσα έλεγε, παρόλο που η επίθεση ήταν κάτω από την μέση που λένε. Τον κοίταξε με την ματιά που του είχε ρίξει την πρώτη φορά, όταν έβαλαν ένα στοίχημα προκαλώντας την ο ίδιος. Κάπως έτσι άρχισε και ο επεισοδιακός τους έρωτας, μόνο που ο χρόνος έδηξε πως δεν άξιζε και αν τότε τον παράτησε για τον άσχημο τρόπο που της μιλούσε και αισθάνθηκε τύψεις εκείνη την στιγμή είχαν εξαφανιστεί από το μυαλό της κάθε ίχνος τους που μπορεί να είχε μείνει. Από εκείνη την στιγμή και μετά δεν ξανά μιλήσανε και δεν νομίζω να μιλήσουν ποτέ. Πια θα ξανά μιλούσε και ποιος θα είχε το πρόσωπο να την κοιτάξει και να της απευθύνει τον λόγο έστω και για το τι ώρα είναι. Κάπως έτσι και σήμερα για άλλη μια φορά στην ζωή μας αποδεικνύεται ότι οι ωραίες ιστορίες που έχουμε πλάσει στο μυαλό μας δεν είναι παρά μόνο σαπουνόφουσκες και ότι οι μεγάλοι και μοιραίοι έρωτες υπάρχουν μόνο σε κάτι σαπουνόπερες στην τηλεόραση η σε κάτι απίστευτα μυθιστορήματα που δεν χορταίνεις να τα διαβάζεις. Πόσο εύκολη είναι η εναλλαγή συναισθημάτων, εδώ στηρίζω αυτό που εξέφρασα ως άποψη σε προηγούμενο θέμα, πως το μίσος είναι έμφυτο. Εκείνος σήμερα ξέχασε πόσο την ερωτεύτηκε και αν ένιωσε τίποτα και προσπαθούσε να την πληγώσει, να την λυγίσει και όσο εκείνη δεν έπεφτε εκείνος έσκαγε. Τα μάτια του αν και μικρά ήταν γεμάτα από μια μεγάλη δόση μίσους προς το πρόσωπο της. Τελικά περίεργοι οι άνθρωποι και ακόμα πιο περίεργη η φύση τους. Είμαστε τα μοναδικά όντα που όσες έρευνες και να κάνουν ποτέ δεν θα καταλάβουνε πως σκεπτόμαστε και πως αντιδράμε. Στην συνέχεια εκείνη μετά από κανένα δίωρο έφυγε, τον κοίταξε κλεφτά σαν να ήταν η τελευταία φορά που τον έβλεπε, με τον τρόπο που τον κοίταξε είναι σαν να τον αποχαιρέτισε. Πήγε έκατσε σε ένα παγκάκι και κοίταζε τα πάντα γύρω της σαν να της φαίνονταν άγνωστα και ξένα. Γύρισε κοίταξε στον ορίζοντα και είπε « τελευταίο λάθος ήσουν, τώρα ήρθε η ώρα να σβήσω όλα τα παλιά…» Δεν ξέρω κατά πόσο θα τα καταφέρει, δεν ξέρω πόσοι το έχετε βιώσει ξέρω μόνο πως είναι αμαρτία ο ένας να πολεμάει τον άλλον και ειδικά σ έναν αγώνα άνισο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου