Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

ΜΝΗΜΕΣ…



Μερικές φορές είναι οδυνηρές άλλες είναι ευχάριστες, ένα είναι το αποτέλεσμα με τις μνήμες, ότι είναι στιγμές οι όποιες πέρασαν . Καλές ή κακές στιγμές για ν αποτυπώνονται στο μυαλό μας σίγουρα δεν χάθηκαν στον χρόνο. Ποιος όμως μπορεί να ζήσει μόνο με μνήμες; Και τελικά μήπως οι μνήμες είναι αυταπάτες; Τι της προκαλεί ; Εμείς… μεταφερόμαστε στο χρόνο νοητά για να ξανά ζήσουμε κάτι το οποίο μας στιγμάτισε και στην συνέχεια πέρασε. Αυτό μπορεί να είναι ένας χώρος, ένα άτομο οτιδήποτε μας είναι οικείο… Για να μην έχει όμως διάρκεια αξίζει να του την προσφέρουμε εμείς; Πολλοί ισχυρίζονται ότι είναι ευτυχισμένοι και έχουν την δύναμη να ξεπερνούν τα εμπόδια που τους παρουσιάζονται γιατί σβήνουν απ το μυαλό του κάθε είδους μνήμη και επίσης εξαφανίζουν ότι μπορεί αν τις προκαλέσει… Ν αληθεύει άραγε, πραγματικά πως μπορεί να είναι ένας άνθρωπος χωρίς αναπολήσεις του παρελθόντος… Μου φαντάζει σαν αποφυγή της πραγματικότητας ή των συνεπειών της. Άραγε μπορούμε να ξεχάσουμε τι έχουμε περάσει; Πως πατάμε ένα κουμπί που λέει διαγραφή και τέλος. Αν ήταν τόσο εύκολο θα πατάγαμε και το κουμπί στοπ και δεν θα πέρναγαν ποτέ οι καλές στιγμές απ την ζωή μας. Επίσης θα μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω φάσεις για να μην κάνουμε λάθη. Νομίζω ότι καταλήγουμε σ ένα συμπέρασμα πως οι μνήμες πηγαινοέρχονται μόνες τους, δεν σε ρωτάνε, δεν ζητάνε την άδεια σου. Δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό, εν μέρει νομίζω … Ναι είναι καλό δεν ξεχνάς από πού έχεις ξεκινήσει, μαθαίνεις τα όρια σου, μέχρι που «σε παίρνει» και επίσης μαθαίνεις να μην κάνεις τα ίδια λάθη. Το αρνητικό των αναμνήσεων είναι ένα και εξαρτάται από εμάς. Πόσο θα τους επιτρέψουμε να μείνουν στο μυαλό μας και αν θα τους παραχωρήσουμε μια μεριά του για να φωλιάσουν. Ένας άνθρωπος με φωλιασμένες αναμνήσεις είναι σίγουρο πως θα ζήσει μ αυτές. Όποια αρχή και να κάνει θα είναι ένα άδοξο τέλος… Δεν είμαστε υπεύθυνοι για τις αναμνήσεις μας είναι δημιούργημα του εγκεφάλου, είμαστε υπεύθυνοι του μυαλού μας γιατί το κατευθύνουμε εμείς. Οι μνήμες είναι φιλμ, ταινία εσύ γράφεις το σενάριο… Και να θυμάσαι οι καλύτερες μνήμες είναι αυτές που δεν έχουν γραφτεί ακόμα… Γιατί; Απλά τα καλύτερα δεν τα χεις ζήσει… όσο ζεις τα καλύτερα καραδοκούν στην γωνία…

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

ΨΥΧΙΚΗ ΜΟΝΑΞΙΑ....


Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο στην εποχή που ζούμε, η οικονομική κρίση που έχει φτάσει ένα ολόκληρο λαό στην εξαθλίωση ή το ότι έχει ως αποτέλεσμα την ψυχική μοναξιά… Βλέπω ανθρώπους γύρω μου, που είναι ουσιαστικά μόνοι τους. Λένε πως χαίρονται, πως αγαπάνε, με λίγα ή πολλά θα τα καταφέρουν, θα πολεμήσουν, θα αντισταθούν. Το κακό είναι ότι δεν έχουν ιδεώδη δεν ξέρουν ακριβώς γα το τι πρέπει να πολεμήσουν. Μερικές φορές μου δίνουν την εντύπωση ότι δεν έχουν οράματα. Επαναπαύονται σε εφήμερες δουλειές, σχέσεις και τι μ αυτό; Η μοναξιά ζωγραφισμένη στο πρόσωπο τους, στις εκφράσεις τους, στα μάτια τους και πάνω απ όλα στην ψυχή τους. Και αρκετά δύσκολο να το κρύψουν… Είναι δύσκολο να κρύψεις την μοναξιά είναι παρεμφερή του έρωτα, κρύβετε; Δεν κρύβετε κι αν ναι για πολύ λίγο… Αν ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον γιατί τελικά καταδικάζει από μόνο τους τον εαυτό του σε μια πληκτική κι αφόρητη μοναξιά; Τελικά είμαστε από την φύση μας αυτοκαταστροφικοί και ας μην το παραδεχόμαστε και φυσικά όλο αυτό το βοηθά ο εγωισμός μας. Βγαίνουμε, διασκεδάζουμε, μιλάμε, φλερτάρουμε, αλλά την ψυχή μας δεν την ανοίγουμε, δεν παραχωρούμε ένα της κομμάτι. Η κατάληξη να γυρίζουμε σπίτι μας μόνοι να φιλοσοφούμε να κατηγορούμε και να αναζητούμε το υποθετικά τέλειο κατά την άποψη του καθενός για το τέλειο. Μπαίνουμε σε καλούπια οριοθετούμε τα πάντα, γινόμαστε ένα με την μάζα που η μόδα της επιβάλλει την μοναξιά. Και μετά; Κατηγορούμε τους άλλους για τα κενά που δεν τους αφήσαμε να μας γεμίσουν. Όχι δεν φταίει ο άλλος αν εσύ δεν τον άφησες να σε πλησιάσει, να σε γεμίσει και να σε ολοκληρώσει. Δεν φταίει ο άλλος που δεν κατάλαβε τι ήθελες φταις εσύ που δεν του έδειξες το δρόμο για ν ανακαλύψει. Μην ψάξεις ποτέ να γεμίσεις την ψυχή σου με το μένος του μυαλού που διαθέτεις για τους γύρω σου… Προσπάθησε παρέχεις ψυχή στην ψυχή σου, φέρε κοντά σου αυτόν που μπορεί να σου παρέχει κάτι τέτοιο. Δώσε αυτό που θέλεις να λάβεις… Και ποτέ δεν ξέρεις η απολαβή μπορεί να είναι η διπλή απ αυτή που κι εσύ ο ίδιο περίμενες.