ΨΥΧΙΚΗ ΜΟΝΑΞΙΑ....

Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο στην εποχή που ζούμε, η οικονομική κρίση που έχει φτάσει ένα ολόκληρο λαό στην εξαθλίωση ή το ότι έχει ως αποτέλεσμα την ψυχική μοναξιά… Βλέπω ανθρώπους γύρω μου, που είναι ουσιαστικά μόνοι τους. Λένε πως χαίρονται, πως αγαπάνε, με λίγα ή πολλά θα τα καταφέρουν, θα πολεμήσουν, θα αντισταθούν. Το κακό είναι ότι δεν έχουν ιδεώδη δεν ξέρουν ακριβώς γα το τι πρέπει να πολεμήσουν. Μερικές φορές μου δίνουν την εντύπωση ότι δεν έχουν οράματα. Επαναπαύονται σε εφήμερες δουλειές, σχέσεις και τι μ αυτό; Η μοναξιά ζωγραφισμένη στο πρόσωπο τους, στις εκφράσεις τους, στα μάτια τους και πάνω απ όλα στην ψυχή τους. Και αρκετά δύσκολο να το κρύψουν… Είναι δύσκολο να κρύψεις την μοναξιά είναι παρεμφερή του έρωτα, κρύβετε; Δεν κρύβετε κι αν ναι για πολύ λίγο… Αν ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον γιατί τελικά καταδικάζει από μόνο τους τον εαυτό του σε μια πληκτική κι αφόρητη μοναξιά; Τελικά είμαστε από την φύση μας αυτοκαταστροφικοί και ας μην το παραδεχόμαστε και φυσικά όλο αυτό το βοηθά ο εγωισμός μας. Βγαίνουμε, διασκεδάζουμε, μιλάμε, φλερτάρουμε, αλλά την ψυχή μας δεν την ανοίγουμε, δεν παραχωρούμε ένα της κομμάτι. Η κατάληξη να γυρίζουμε σπίτι μας μόνοι να φιλοσοφούμε να κατηγορούμε και να αναζητούμε το υποθετικά τέλειο κατά την άποψη του καθενός για το τέλειο. Μπαίνουμε σε καλούπια οριοθετούμε τα πάντα, γινόμαστε ένα με την μάζα που η μόδα της επιβάλλει την μοναξιά. Και μετά; Κατηγορούμε τους άλλους για τα κενά που δεν τους αφήσαμε να μας γεμίσουν. Όχι δεν φταίει ο άλλος αν εσύ δεν τον άφησες να σε πλησιάσει, να σε γεμίσει και να σε ολοκληρώσει. Δεν φταίει ο άλλος που δεν κατάλαβε τι ήθελες φταις εσύ που δεν του έδειξες το δρόμο για ν ανακαλύψει. Μην ψάξεις ποτέ να γεμίσεις την ψυχή σου με το μένος του μυαλού που διαθέτεις για τους γύρω σου… Προσπάθησε παρέχεις ψυχή στην ψυχή σου, φέρε κοντά σου αυτόν που μπορεί να σου παρέχει κάτι τέτοιο. Δώσε αυτό που θέλεις να λάβεις… Και ποτέ δεν ξέρεις η απολαβή μπορεί να είναι η διπλή απ αυτή που κι εσύ ο ίδιο περίμενες.