ΧΑΜΗΛΗ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ …

Της Κατερίνας Ράγιου.

Στο ερώτημα που οφείλεται η χαμηλή αυτοπεποίθηση στον άνθρωπο, οι ψυχολόγοι σε συζήτηση στην τηλεόραση απάντησαν : «αν προσέξετε τα άτομα που έχουν χαμηλή αυτοπεποίθηση, είναι κυρίως άνθρωποι που η συναισθηματική τους ζωή δεν είναι καλή.» Τελικά ν αληθεύει; Μέχρι τώρα ήξερα ότι η χαμηλή αυτοπεποίθηση ευθυνόταν, στο να μην έχει σταθερή συναισθηματική ζωή κάποιος. Αρχίζω να συμπεραίνω πως αυτά τα δυο είναι αλληλένδετα, το ένα επηρεάζει το άλλο και καταλήγουν σ ένα φαύλο κύκλο. Σίγουρα αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, δεν τον σέβεσαι και δεν τον τοποθετείς σένα υψηλό πήχη, χωρίς να φτάνουμε στην εγωπάθεια, κανένας δεν θα το κάνει. Είναι αυτό που λένε αν δεν πιστέψεις εσύ στον εαυτό σου ποιος θα πιστέψει ή ότι σκέφτεσαι για σένα αυτό ακτινοβολεί και εκπέμπεται στον άλλον. Μερικές φορές ο περίγυρος μας γίνεται ο καθρέφτης μας και εκεί ακτινοβολεί αυτό που πιστεύουμε εμείς για τον ίδιο μας τον εαυτό. Σίγουρα ένα άτομο με κάποιες αδυναμίες, σύντομα θα ξεσκεπαστεί και θα βγάλει στην επιφάνεια ότι βαθιά μέσα στο υποσυνείδητο του έχει καρφωμένο για το είναι του. Όσο για αυτό που  μας ανέφεραν οι ψυχολόγοι ναι θεωρώ πως ισχύει και να το αιτιολογήσουμε. Όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να μοιραστεί, εμπειρίες, καταστάσεις, ακόμα και πράγματα, σίγουρα δεν είναι ένας νορμάλ χαρακτήρας με έναν άκρως φυσιολογικό συναισθηματικό κόσμο. Τώρα που τα λέμε άκρως φυσιολογικό συναισθηματικό κόσμο δεν έχει κανένας, όλοι περνάμε φάσεις στην ζωή μας, που με βάση τις καταστάσεις που έχουμε διαμορφώνονται και όλοι ψυχογενείς παράγοντες. Άρα χωρίς να είμαστε γιατροί και μιλώντας πάντα κατά προσέγγιση για ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων, διαπιστώνουμε : για να διατηρούμε τις ισορροπίες μας πρέπει, να μην αφήσουμε τον εαυτό μας. Λίγη προσωπική ψυχανάλυση δεν θα κάνει κακό, με την διαφορά δεν στήνουμε τον εαυτό μας στον τοίχο βλέποντας τα ελαττώματα του μόνο. Σίγουρα ο καθένας μας έχει πολλά προτερήματα όπως και ελαττώματα. Άρα έχουμε αυτογνωσία και είμαστε φίλοι με τον εαυτό μας… Επίσης μαθαίνουμε να κάνουμε υποχωρήσεις με τους γύρω μας, θέτουμε όρια ευγενικά, για να μην μας « καπακώσουν.» Τέλος μαθαίνουμε να μοιραζόμαστε με τους άλλους, όχι τα πάντα, μέχρι εκεί που δεν κουραζόμαστε και φθείρουμε το είναι μας. Να θυμάστε κάθε φθορά που επέρχεται στον εαυτό μας, είναι ένα πλήγμα που κάποια στιγμή θα μας κάνει να θεωρούμαστε όντα χαμηλά σε αυτοπεποίθηση. Με πιο απλά λόγια άνθρωποι φυλακισμένοι στον ίδιο μας τον εαυτό από επιλογή μας.