Ακόμα και αν δεν το παραδεχόμαστε όλοι έχουμε πει και έχουμε παρακαλέσει «να συμβεί…» Να συμβεί κάτι, ότι και αν είναι αυτό, να γυρίσουμε άτομα που διώξαμε από κοντά μας. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η μοίρα μας τα έφερε έτσι, τόσο περίεργα. Μακάρι όλα να σβήνανε, να γινόταν ένα θαύμα εκτός από τις συμφορές που μας χτυπούν και μας πλήττουν αλύπητα. Τελικά αναρωτιέμαι η μοίρα μας φταίει ή εμείς την καθορίζουμε, επιλέγουμε ποιον και τι θα κρατήσουμε ή μας επιβάλλεται μέσα από μια σειρά καταστάσεων; Έχω συναντήσει πολλούς ανθρώπους το τελευταίο χρονικό διάστημα που εύχονται και παρακαλάνε να συμβεί αυτό που θέλουν. Άρα αυτό το αόριστο που ζητάμε είναι η ελπίδα που έχουμε ή ανάγκη να την διατηρούμε μέσα μας. Οριοθετώντας την ζωή μας θα έλεγα πως είναι μια απρόσμενη ελπίδα για κάτι που χάσαμε και το θέλουμε πίσω, για αυτό που ονειρευόμαστε και δεν έγινε ακόμα. Είναι σαν μια φλόγα που μας διατηρεί. Είναι η πηγή ζωής και η κινητήρια πηγή . Και όλα αυτά αποδίδονται στην ελπίδα, όσο αόριστη και αν είναι την έχουμε ανάγκη. Ζούμε και πεθαίνουμε με αυτήν… Όσο και αν φαίνεται απλό είναι τόσο δύσκολο να έχεις ελπίδες. Άρα θα ζούμε και θα πεθαίνουμε με την ελπίδα «να συμβεί…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου