Κανόνας πια χωρίς εξαίρεση, ότι αγαπάς να το χάνεις, τώρα θα μου πείτε πως δεν υπάρχει εξαίρεση αφού υπάρχει κανόνας; Είναι κάποιοι κανόνες της φύσης, της ίδιας της ζωής που αναβλύζει, ότι αγαπάς, όποιον αγαπάς να βγαίνει από την ζωή τόσο ξαφνικά όσο μπήκε. Να πω ότι αν κάτι δεν αξίζει δεν μένει, να το εκφράσω όπως λέει ο λαός, όλοι εμείς «ανεμομάζεμα- ανεμοσκορπίσατε» νομίζω ότι αυτό ισχύει για τα υλικά και όχι για τους ανθρώπους. Πως γίνεται πάντα αυτό που αγαπάς να χάνεται σαν μια οφθαλμαπάτη. Είναι σαν εκείνες τις ανοιξιάτικες μέρες, που τρέχαμε παιδιά στην αλάνα και ήμασταν ξέγνοιαστα. Έτσι γίνεται με ότι αγαπάς μεγαλώνεις και μένει μια ξεθωριασμένη ανάμνηση του παρελθόντος. Που πια έχει φύγει η ξεγνοιασιά και έχει μείνει, θλίψη και πόνος στην θύμηση. Τελικά ότι αγαπάς δεν σε πληγώνει μόνο, το πληρώνεις μ ένα τίμημα πολύ ακριβό, να το χάνεις. Έτσι καταλήγουμε ζήσε με ότι μισείς , αγάπα ότι σιχαίνεσαι, χάσε ότι αγαπάς. Κλείσε τα μάτια και την μύτη ξάπλωσε στο κρεβάτι και σ ένα νοητό ταξίδι, κάνε μια βουτιά στο κενό, ίσως εκεί ξανά ειδωθείς με ότι αγάπησες …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου