Τσιμεντένιοι άνθρωποι.

Άνθρωποι μόνοι σε μικρά κελιά που τα ονομάζουμε διαμερίσματα. Καθημερινά βλέπω πολλούς ανθρώπους μαζί στο ίδιο μέρος, να είναι παρέα όπως λέμε και τελικά καταλήγω στο συμπέρασμα πως ο καθένας είναι μόνος. Το διακρίνω μέσα από τις κινήσεις του καθενός, τις συζητήσεις οι οποίες επικρατούν. Έχω δει άτομα να κάθονται στο ίδιο τραπέζι να κάνουν ώρα να μιλήσουν και μην μου πείτε πως έτσι είναι, γιατί αν όντως ίσχυε αυτό θα μέναμε σπίτι μας και δεν θα βγαίναμε για φαγητό ή καφέ.  Συναντώ ανθρώπους που δεν έχουν απολύτως τίποτα κοινό μεταξύ τους, καμία δραστηριοτητα, δίχως ουσιώδης διαλόγους αλλά φαινομενικά είναι μαζί. Μας φοβίζει η μοναξιά και μένουμε στο φαινομενικά με κατάληξη να χάσουμε την ουσία. Στην ουσία έχουμε μεταλλαχθεί σε τσιμεντένιους ανθρώπους, όντα που μένουν μέσα στο τσιμέντο της πόλης, το καυσαέριο, την βαβούρα, είναι συνωστισμένοι πολλοί μαζί, μπουλούκι, σε καφετέριες, εστιατόρια, πορείες, οργανώσεις αλλά τελικά είναι μόνοι. Μιλάς με άτομα απομακρυσμένα, με τουπέ , υφάκι, ειρωνεία , αυτά διακρίνεις σ έναν καθημερινό διάλογο. Καταντήσαμε να κινούμαστε στην καθημερινότητα μας, σαν στρατιωτάκια, φτάνουμε να πλήττουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό μέσα στη ρουτίνα της καθημερινότητας, οπότε που χρόνος για τον συνάνθρωπο. Ζευγάρια δήθεν ευτυχισμένα που πάνω από μισή ώρα μαζί νιώθουν βάρος, καταπίεση, παρέες χαρούμενες για δέκα φωτογραφίες στο φεισμπουκ. Λαμπεροί άνθρωποι για τα φώτα της δημοσιότητας, όσο διαρκεί μια συνέντευξη, μια ομιλία. Δεν κατηγορώ όλους τους ανθρώπους, απλά θεωρώ πως το 90% που μένουμε σε πόλεις έχουμε απλά κουραστεί, με τους γρήγορους ρυθμούς που επιτάσσει η εποχή μας ώστε να τα προλάβουμε όλα. Χάσαμε ότι αθώο μπορεί να είχαμε , το χειρότερο είναι πως αντικρίζω παιδιά που γεννήθηκαν , ζουν σαν ενήλικες. Σκεφτείτε τα δικά σας, τα δικά μας παιδικά χρόνια κι αναρωτηθείτε είναι τα ίδια με των σημερινών παιδιών; Βλέπουμε παιδιά σε πλατείες να παίζουν, πόσο βίαια είναι με τους συνομήλικους τους, το χειρότερο, βγαίνουν με την συνοδεία ενός γονέα ο οποίος δικαίως το συνοδεύει , φοβάται σε τέτοιους καιρούς που ζούμε να τ αφήσει μόνο του, αλλά διαρκώς είναι μες στην παρατήρηση, μη, όχι, άστο. Πως ένα παιδί που δεν μπορεί να πάρει πρωτοβουλία πως θα παίξει να γίνει μεθαύριο ένας αυτόβουλος ενήλικας; Άρα εμείς χτίζουμε το μπετόν που έχουμε μέσα μας, ηθελημένα ή μη... ίσως γιατί μάθαμε ή καλύτερα μας μάθανε έτσι... μπορεί κάπου να βολευτήκαμε κι εμείς, να μην αντιδράσαμε όταν έπρεπε και με τον κατάλληλο τρόπο. Το χειρότερο είναι πως γινόμαστε λανθασμένα πρότυπα για τις γενιές του αύριο, που προμηνύονται πολύ χειρότερες απ την δικιά μας , απ τις προγενέστερες. Εμείς προλάβαμε αυτό που ονομάζουμε φιλότιμο κι αξιοπρέπεια. Κάποιοι κόντρα στο ρεύμα του τσιμέντου τα κράτησαν, δεν πάγωσαν, ούτε έγιναν σκληροί, απάνθρωποι, απαθής, κοινός παρτάκιδες. Συμπέρασμα η δυστυχία που πλήττει την εποχή μας είναι δημιούργημα ανθρώπινο, δηλαδή δικό μας, έχει την υπογραφή μας την συγκατάθεση μας, απλά υπάρχει η άρνηση της γλώσσα ώστε να υπάρξει η συνειδητή αποδοχή ότι εμείς φταίμε. Καταλήγουμε στο ότι εμείς στις καρδιές μας έχουμε περισσότερο μπετό απ ότι τα κτίρια που διαμένουμε, το υποδηλώνουν οι πράξεις μας , η συμπεριφορά μας. Μην βιαστείτε να πείτε έτσι μας κατάντησαν, οι όποιοι κι αν είναι αυτοί... έτσι επιτρέψαμε ο καθένας μεμονωμένα να καταντήσουμε. Δεν είναι δύσκολο να έρθει η αλλαγή αλλά για να υλοποιηθεί η ριμάδα χρειάζεται ο καθένας ξεχωριστά ν αλλάξει τον εαυτό του. Να δει ξεκάθαρα τι δεν του αρέσει και ν αλλάξει έμπρακτα πρώτα ο ίδιο, να γίνει ζωντανό παράδειγμα αυτών που υποστηρίζει και ύστερα είναι σίγουρο πως θα υπάρξουν και ακόλουθοι. Σίγουρα όλοι δεν θα ενστερνιστούν την αλλαγή αλλά ακόμα κι έναν άνθρωπο να τον οδηγήσεις προ κάτι καλύτερο, σίγουρα είναι κοινωνικό όφελος και προσωπική ευχαρίστηση, αυτού που αλλάζει κι αυτού που υπέδειξε τον δρόμος. Για αρχή καλό θα ήταν να γίνουμε ψυχικά λίγο πιο άνθρωποι...