Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

O πρώτος έρωτας.


Γιατί δεν τον ξεχνάμε;

Συμβαίνει σχεδόν σε όλους ή για να εκφραζόμαστε πιο σωστά σε μεγάλο ποσοστό οι άνθρωποι δεν ξεχνάνε τον πρώτο έρωτα της ζωής τους. Πολλοί θα βιαστείτε να πείτε πως μόνο για τις γυναίκες ισχύει αυτό. Λάθος μιλώντας με πολλούς ανθρώπους συνειδητοποίησα πως άντρες και γυναίκες θυμούνται τον πρώτο σοβαρό σκίρτημα, τον πρώτο κόμπο στο στομάχι τους που δεν κατέβαινε μπουκιά, την πρώτη αφηρημάδα, μέσα στο μάθημα ή την δουλειά. Καθώς διαβάζετε  λέξη προς λέξη αυτό το κείμενο ηρεμίστε και κάντε μια αξέχαστη και ξεχωριστή διαδρομή στο παρελθόν, ποιος από εσάς δεν θυμάται; Την καλοσυνάτη κοπέλα που γνώρισε στην γειτονιά, στην καφετερία στο σχολείο ή ακόμα και στην δουλειά. Με το όμορφο χαμόγελο το εκφραστικό βλέμμα. Αντίστοιχα πόσες δεν θυμόσαστε τον όμορφο ψηλό μελαχρινό πρίγκιπα που καρτερούσατε να τον δείτε βρίσκοντας οποιαδήποτε δικαιολογία για να τον συναντήσετε. Πόσοι δεν ξενυχτήσατε το βράδυ σκεπτόμενοι το πρόσωπο την φωνή την συμπεριφορά ενός ατόμου. Αναφερόμαστε καθαρά στον έρωτα και όχι σε κάτι παραπάνω και αυτό είναι που κάνει την διαφορά. Μιλάμε για κάτι αθώο, πλατωνικό που έμεινε ένα ωραίο όνειρο στην φαντασία μας. Στην ουσία ένα έναυσμα που δόθηκε για να λειτουργήσει η φαντασία μας. Κάποιοι που ήταν πιο θαρραλέοι και μη «ψαρωμένοι» το προχώρησαν λίγο παρακάτω ίσως σε  λίγες αγκαλιές και φιλάκια και μικρά ποσοστά το έφτασαν ως το τέλος. Αλλά λίγοι ήταν αυτοί που ο πρώτος έρωτας έγινε και έμεινε σύντροφος και η μεγάλη αγάπη της ζωής τους. Όπια και αν είναι η κατάληξη νομίζω πως όλοι μας θα θυμόμαστε αυτό το παιδιάστικο ενθουσιασμό, σε πολύ νεαρή ηλικία. Στην αρχή ίσως με μια πικρία που δεν ολοκληρώθηκε ή δεν συνεχίστηκε αλλά στην συνέχεια με ένα γλυκό χαμόγελο σχηματισμένο στο πρόσωπο μας.  Νομίζω πως αυτή η ανάμνηση είναι μια απ τις καλύτερες μένει ανεξάντλητη στο χρόνο, μας συνεπαίρνει έρχεται και φεύγει μόνη της μένα μαγικό τρόπο, μα πάντα ξέρουμε πως είναι σε μια άκρη του μυαλού, της καρδιάς μας. Δεν την αποβάλλουμε ποτέ και ο λόγος είναι ένας και πολύ σημαντικός. Ποιος μπορεί ν απαρνηθεί την παιδική αθωότητα..; ‘Όσο χρονών και να πάμε πάντα θα την αναζητάμε και θα προσπαθούμε μάταια να την εφαρμόσουμε ξανά στην ζωή μας. Μην ξανά αναρωτηθείτε γιατί θυμάστε, τέτοια θύμηση είναι ωραία και δεν χρειάζεται αναλύσεις αλλά συναίσθημα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου