… ΖΩΗ…

Τελικά ζωή ή θάνατος είναι μία λεπτή γραμμή, χωρίς ισορροπία, δεν ξέρω ποτέ αν θα καταφέρω να εκτιμήσω την ζωή. Σίγουρα όμως η εμπειρία προς τον θάνατο δεν είναι η καλύτερη, ούτε μια ανώδυνη βόλτα για άλλα μέρη. Πρόσφατα μια γνωστή μου από μεγάλη βλακεία πήγε να χάσει την ζωή της… Τώρα θα μου πείτε βλακεία είναι για εμάς για εκείνη κάτι σημαντικό την οδήγησε σ ένα τέλμα. Τελικά δεν ξέρω αν το λεγόμενο « δώρο» που μας προσφέρεται η ζωή είναι τόσο σημαντικό, δεν ξέρω αν είναι ύβρης προς τον δημιουργό μας να την κρίνουμε και επικρίνουμε, αλλά σίγουρα δεν θα θελα να ξανά δω έναν άνθρωπο να φεύγει… Κοίταζα την φίλη μου και αυτό που αντίκριζα ήταν ένα τρομαγμένο παιδί με δύο μάτια κλαμένα, τα οποία μέσα τους έκρυβαν τόσα παράπονα, τόσες κακές και καλές εμπειρίες. Έχω την εντύπωση πως μέσα από τα μάτια της έβλεπε ότι είχε ζήσει, μέσα από μια ταινία μικρού μήκους. Ακόμα δεν κατάλαβα αν μετάνιωσε που δεν φοβήθηκε το θάνατο, πιστεύω ότι δεν θα την καταλάβω ποτέ, δεν νομίζω πως έχει τόση σημασία για μένα, όσο να ξεχάσει εκείνη. Μετά από αυτό που έζησε για ένα θα είμαι σίγουρη πως τίποτα δεν θα είναι όπως πρώτα, δεν μπορώ να πω αν θα είναι καλύτερα ή το αντίθετο… Η ζωή όπως έχω ξανά πει παίζει άσχημα παιχνίδια, χτυπά αλύπητα, δεν την νοιάζει. Κάποιοι λένε πως ότι περνάμε είναι δοκιμασίες, εγώ θα υποστηρίξω μία πιο πιστική άποψη και εξήγηση « ότι περναει το σώμα τα φταίει το μυαλό.» Νομίζω πως αυτό θα το υποστηρίξω μέχρι να μην… μπορώ…  Είμαι σίγουρη όσο ζω θα το διαπιστώνω με όλα αυτά που αντικρίζω, όσο ζω μαθαίνω, όσο μαθαίνω ανακαλύπτω και τις άσχημες πτυχές μας. Το μόνο που με λυπεί είναι που ακόμα δεν μπορώ να εξηγήσω αυτό το θείο δώρο της ζωής, όπως πολλοί απ εμάς. Το σημαντικό είναι να καταφέρουμε να το εξηγήσουμε και να το εκτιμήσουμε νωρίς. Βεβαίως αυτός που μπορεί να ζήσει ελεύθερος είναι αυτός που δεν φοβάται να πεθάνει.