ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ …

            Δεν ξέρω αν εμπνευσμένη από το ομότιτλό βιβλίο, ή από τον πόνο μίας μου φίλη της οποίας τον προκάλεσε ο Ιούδας της και ανάμνηση που της άφησε, ή  από έναν άλλο Ιούδα μιας άλλης φίλης μου είπα να καταθέσω και εγώ την άποψη μου. Ιούδας ένας από τους δώδεκα μαθητές του Ιησού, τον υπερασπίστηκε σε άσχημες καταστάσεις που τον έκριναν και τον κατέκριναν. Εκείνο το βράδυ όμως και την ύστατη στιγμή δεν δίστασε με ένα φιλί γλυκό προς τον διδάσκαλο του να τον προδώσει. Ο Ιησούς το ήξερε κι όμως άνοιξε την αγκαλιά του εγκάρδια και δέχτηκε την προδοσία. Πόσο μεγάλη απόκλιση μπορεί να έχει ο τότε Ιούδας από τον σημερινό; πρώτη διαφορά είναι ότι τότε υπήρχε μόνο ένας, σήμερα υπάρχουν πολλοί. Τα χαρακτηριστικά του είναι ίδια, δεν ξέρω τώρα και τι ζώδιο μπορεί να είναι, δίδυμος ή ζυγός κ.τ.λ. Η μία φίλη μου αναφερόμενη σ εκείνον είπε « δεν τον θυμάμαι σαν χαρακτηριστικά προσώπου, θυμάμαι ότι είχε ένα πλατύ γέλιο.»Την ρώτησα δεν μπορεί να μην θυμάσαι κάτι άλλο και μου απάντησε «ναι θυμάμαι το βράδυ που μου είπε σ αγαπώ… Δεν κοιμήθηκα όλη νύχτα κοιτάζοντάς τον να απολαμβάνει τον ύπνο του μέσα στην αγκαλιά μου σαν μικρό παιδί. Το πρωί που ξυπνήσαμε με ρώτησε γιατί δεν κοιμήθηκα αλλά δεν είχα να του δώσω απάντηση. Πήραμε το πρωινό μας και φεύγοντας για την δουλειά του προσφέρθηκε να με πάει σπίτι μου. Θυμάμαι πως με άφησε στη γωνιά του σπιτιού μου δίνοντας μου ένα φιλί που έκαιγε, φευγαλέο μεν αλλά η αίσθηση του αποχαιρετισμού ήταν προφανή.»Της είπα «δεν χαίρεσαι που είσαι τυχερή που προδόθηκες, άντεξες στάθηκες στα πόδια σου και προχώρησες μπροστά;» Τότε εκείνη αποκρίθηκε « την προδοσία μπορώ να την ξεχάσω τον προδότη όμως όχι. Γνώρισα τον Ιούδα και όχι μόνο τον άφησα να με φιλήσει αλλά χωρίς να κάνω τίποτα και ξέροντας τι θα γίνει τον άφησα να με προδώσει.» Τις ίδιες μέρες άλλη μία φίλη μου εκμυστηρεύτηκε για τον δικό της Ιούδα «μου είπε ότι δεν θα είχαμε ημερομηνία λήξης… Του είπα να μην με πληγώσει και εκείνος είπε όχι και πως φοβόταν το αντίθετο.» Της είπα πως «όλοι έτσι λένε», χωρίς να θέλω να της δείξω πως ναι πριν « ο αλέκτωρ λαλήσει τρείς σε απαρνήθηκε» διότι θα ξέφευγα και από μαθητή και αντί να μιλάμε για τον Ιούδα θα μιλούσαμε για τον Πέτρο. Εκείνη συνέχισε λέγοντας μου « μου ορκιζόταν πως δεν μπορούσε αν δεν ακούσει την φωνή μου, αν δεν του στείλω τουλάχιστον ένα μήνυμα ,δεν δει μια κλήση μου. Το πρωί μου έστειλε μήνυμα λέγοντάς μου σ αγαπώ, τι μεσολάβησε, τι άλλαξε ;Που πήγε αυτή η στοργή και η ζεστασιά προς το πρόσωπο μου, ήμουν ο άνθρωπος του και τώρα με τον τρόπο του είμαι αμελητέα ποσότητα.»Εύστοχα τα ερωτήματα της η καθεμιά μας θα τα σκεφτόταν και θα αναρωτιόταν. Το πρόβλημα ήταν πως δεν είχα την απάντηση  που μου ζητούσε, βλέποντας μέσα στα μάτια της τον ίδιο πόνο που είχα δει πριν λίγες μέρες στην προαναφερθέντα φίλη μου. Όταν βρέθηκα μόνη μου σε ανύποπτη στιγμή ήρθαν στο μυαλό μου και οι δυο ιστορίες που είχα ακούσει, με τα λύπης μου συνειδητοποίησα ότι ο κόσμος και οι σχέσεις δεν είναι η «Χάιντι» και το «Μικρός σπίτι στο λιβάδι.» Η επόμενη σκέψη μου ήταν να απαντήσω στο ερώτημα ποιος είναι αυτός ο Ιούδας; Ο ψεύτης ο προδότης, ή ο συνδυασμός αυτών των δυο. Πως μπορείς να προδώσεις κάποιον που σου έχει δώσει σώμα ή ψυχή ή ακόμα και τα δυο; Τώρα θα μου πεις πρόδωσαν τον Υιό του θεού σε έναν άνθρωπο θα διστάσουν. Το χειρότερο όμως είναι πως ο προδομένος γνωρίζει « τι μέλει γενέσθαι» και το δέχεται είναι σαν να λέμε το «πρόβατο επί σφαγή» Συνεχίζει όμως και υπομένει και λέει « θα μείνω και ας μου βγει και σε κακό.» Πόσο δύναμη θέλει να διαλέξεις να προδοθείς από τον άνθρωπο σου; Αλήθεια γιατί γίνεται αυτό ο Ιούδας τελικά φιλάει τόσο υπέροχα; Και αν ο Ιούδας είναι ο προδότης τότε όλοι κρύβουμε έναν μέσα μας, γιατί όλοι έχουμε προδώσει θέλοντας και μη κάποιον. Στις περιπτώσεις αυτές κατάλαβα ότι προδοσία με προδοσία διαφέρει πάρα πολύ. Άρα ο Ιούδας τρέφετε μέσα από αυτήν , στην θρησκεία όταν κατάλαβε το κακό που έκανε και στο βωμό του συμφέροντος θυσίασε τον διδάσκαλό του κρεμάστηκε. Στη σημερινή εποχή τι θα κάνει; Θα ξεχάσει ότι είμαστε άνθρωποι και θα ζητήσει συγνώμη; Να υπενθυμίσω εδώ ότι μόνο ένας μπορεί να δώσει συγχώρεση και «άφεση αμαρτιών» και αυτός είναι ο δημιουργός μας ο ίδιος ο θεός. Μιλώντας με έναν Ιούδα μου είχε πει « τι θέλεις να κάνω να φτύσω τα μούτρα μου;» Μέσα από τις δυο ιστορίες αυτών των γυναικών και την δική μου συναναστροφή με έναν τέτοιον άνθρωπο νομίζω πως αυτό δεν είναι αρκετό. Διαπιστώνω όμως ότι κάθε Ιούδας μετά από την προδοσία «φτιάχνει την δική του σιωπή» η οποία είναι η «κόλαση» στην οποία θα ζει καθημερινά ξέρετε «ο προδομένος δεν ξεχνάει τον Ιούδα» αλλά και «ο Ιούδας δεν κερδίζει τα τριάντα αργύρια.» Άρα η τιμωρία του σημερινού Ιούδα είναι πολύ χειρότερη από ένα κρέμασμα και αντέχει στο χρόνο.