ΠΩΣ ΝΑΣΤΟ ΠΩ…;

Τώρα αυτό πώς να στο πω, πώς να σου εξηγήσω, είναι τόσο δύσκολο που εγώ η ίδια αρνούμαι να το παραδεχτώ. Πώς να σου πω, πως σε σκέφτομαι συνέχεια, ότι και αν κάνω, όταν δουλεύω, όταν τρώω, όταν ηρεμώ, όταν πάω να κοιμηθώ και δεν μπορώ. Δεν γίνεται να συμβαίνει ξανά αυτό σε εμένα, είχα πει ποτέ ξανά κι όμως βγήκα ψεύτρα. Πώς να το αποφύγω όλο αυτό και να ξεφύγω από τη δίνη του; Είμαστε τόσο αταίριαστοι, όποιος μας ήξερε θα γέλαγε μαζί μας, εγώ και εσύ μαζί, εγώ με σένα. Δεν γίνεται δεν είναι θέμα εμφάνισης, μα θέμα χαρακτήρα. Είμαστε περίεργα πλάσματα και οι δυο με τις ιδιοτροπίες μας, που είναι τόσο ίδιες, που δεν μπορούμε να είμαστε μαζί, γιατί από την πολύ ομοιότητα θα διαφωνούμε συνέχεια. Είσαι σαν άνεμος, άπιαστος, δεν μπορώ να είμαι σίγουρη δίπλα σου, δεν μπορώ να σκέπτομαι μέλλον, όταν δεν ξέρω αν μπορούμε να έχουμε παρόν. Για μένα θα είσαι σαν μία ταινία αγωνίας και δράσης που η πρωταγωνίστρια, είναι στην αναμονή, για την εξέλιξη και την πλοκή της υπόθεσης. Με αναμφίβολο τέλος, αν είναι καλό ή κακό. Εγώ είμαι σαν τον ουρανό σ αρέσει να τον χαζεύεις αλλά θέλει τρόπο και κόπο για να τον φτάσεις. Είμαι σαν τον ουρανό με την λιακάδα του, το ουράνιο τόξο του και το βράδυ με τα αστέρια του, που τα κατεβάζει και τα δίνει με δυσκολία σε αυτόν που θέλει. Αν με πληγώσουν όμως γίνομαι ουρανός με αστραπές και βροντές, αυτόματα χάνετε όλη αυτή η γαλήνη που υπήρχε, βλέπεις κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Δεν θέλω να ξανά συννεφιάσω και μαζί σου σε μεγάλο ποσοστό είναι αναπόφευκτο. Για σένα θα είμαι σαν ένα παιχνίδι περιπέτειας που «παίζεις- παίζεις» και πάντα βγαίνεις ηττημένος. Δεν το κάνω επίτηδες απλά όταν «παίζω» είναι πάντα με ανοιχτά χαρτιά και με δίκαιους όρους. Οπότε εάν ένας από τους δύο παραβεί τους κανόνες του παιχνιδιού αυτός θα είσαι εσύ και όχι εγώ. Το θέμα είναι πώς να στο πω, να σε κοιτάξω μέσα στα μάτια και να σου πω « μ αρέσεις» και μόνο που το σκέπτομαι με πιάνουν γέλια, είναι σαν να βλέπω μια κωμικοτραγική σκηνή από μονόπρακτο. Και δεν θέλω να το βιώσω έτσι, δεν θέλω να το νιώσω αυτό το συναίσθημα της σκηνής. Αν απ την άλλη σου μιλήσω θα με πεις πολύ τολμηρή, αν πάλι δεν το κάνω θα με λέω μία ζωή βλάκα. Να στο πω μ ένα τραγούδι, ένα ποίημα, μία λέξη, πώς να το πω και να το καταλάβεις, να το εμπεδώσεις. Να το λάβες υπόψη σου ως μία σοβαρή κατάθεση ψυχής και όχι ως μία εφήμερη περιπετειούλα. Φοβάμαι να στο πω, όταν κάποιον τον θες δεν διακινδυνεύεις να τον χάσεις, αν στο πω μπορεί να σε χάσω απ την ζωή μου, ακόμα και από φίλο μου. Δεν το διακινδυνεύω, προτιμώ να είμαι στην ζωή σου και να βλέπω την ευτυχία σου από κοντά, ακόμα και αν αυτή την ευτυχία ήθελα να στην προσφέρω εγώ. Σε καμία περίπτωση δεν θα τολμήσω να κάνω κίνηση η οποία θα σε απομακρύνει από εμένα και να σε χάσω μια και καλή, αλά ούτε θα με ξανά πληγώσω.