Βαρέθηκα, κουράστηκα, λόγια που κρατάνε για δευτερόλεπτα, όρκοι που σε μισή ώρα έχουν ξεχαστεί. Αισθάνομαι κούραση και αγανάκτηση με όλο αυτό, ας γνώριζα έναν άνθρωπο που ότι έλεγε να το πίστευε, να το θυμόταν, να το υποστήριζε μέχρι τελική πτώσης. Λόγια αγάπης, λόγια μίσους, κακίες, έχθρες χωρίς λόγο και πάνω απ όλα μεγάλα λόγια, πανάκριβες λέξεις από μικρούς τόσο δα μικρούς ανθρώπους. Και φυσικά όταν λέω μικρούς δεν εννοώ στο ύψος αλλά στο μυαλό, στον στενό τρόπο σκέψης τους, στις φθηνές δικαιολογίες για να αποποιηθούν ευθύνες, στις μισικακιες τους και στα κακόβουλα σχόλια. Βαρέθηκα αυτά τα μεγάλα σ αγαπώ, τα μεγάλα μίση, τους μεγάλους έρωτες με πάθος, τις ευτυχισμένες οικογένειες για τα μάτια του κόσμου. Δεν μου αρέσει ο κόσμος και οι νοοτροπία που έφτιαξαν κάποιοι για να ζούμε. Είμαστε μέσα σε κουτάκια, μας καθορίζουν ποιον θα αγαπήσουμε, ποιον θα κάνουμε φίλο, πότε να μιλήσουμε, να φάμε. Δεν υπάρχει πια το δικαίωμα της ελευθερίας της δημοκρατίας, σαν να ζούμε σε μια μεταγενέστερη χούντα. Εμείς στρατιωτάκια στα θέλω κάποιων άλλων, κάποιων πιο πάνω από εμάς. Παντρευόμαστε και ας μην θέλουμε, φέρνουμε στον κόσμο παιδιά δυστυχισμένα από κούνιας, βολευόμαστε σε μία δουλειά που δεν μας αρέσει για τα χρήματα. Κουρδιζόμαστε όπως μας θέλουν κάποιοι για να περνάνε εκείνοι καλά. Και μην μου πείτε πως όλα αυτά δεν ισχύουν, φταίει το κράτος, φταίμε εμείς που επαναπαυτήκαμε, πάντως από μόνη της η κατάσταση δεν δημιουργήθηκε. Είμαστε δραματικές μαριονέτες, κακοβαμένες, ατσούμπαλα ντυμένες, θεατές στην τραγωδία, παρακολουθώντας την τραγική ειρωνεία. Και όλα αυτά γιατί, μάθαμε να λέμε μεγάλα λόγια χωρίς να μπορούμε να τα υποστηρίξουμε. Μάθαμε να είμαστε μικροί και κακοί με τους άλλους, σκληρή σε μια ζωή που μας δόθηκε από κάποιον και εμείς πάμε να παίξουμε τον ρόλο του. Ε όχι λοιπόν δεν είμαστε θεοί είμαστε μικρά ανθρωπάκια που σκορπάμε μεγάλα λόγια αυταπάτης. Που κάνουμε κακό σε ότι μας δόθηκε που σκοτώνουμε ‘ότι αγαπάμε. Γιατί απλά ποτέ δεν το εκτιμήσαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου