ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΩ…;

Τώρα τι κάνω εσύ μακριά μου πια, εγώ εδώ να σε περιμένω, με μια ψεύτικη ελπίδα πως θα ξανά γυρίσεις. Ενώ ξέρω πως δεν έχεις γυρισμό, ξέρω ότι δεν θα βρεθείς ποτέ ξανά στα μέρη που πήγαμε μαζί, που ζήσαμε «αυτό» το λίγο που για εμένα ήταν πολύ. Δεν σου θυμώνω που έφυγες, δεν θυμώνω που φοβήθηκες, θυμώνω που δεν κατάλαβες πόσο σ αγαπώ. Τι να μείνει πια απ όλα αυτά, εγώ να καταστρέφομαι και εσύ να συνεχίζεις, εγώ εδώ και εσύ στο εκεί, που σε συμφέρει σε βολεύει, στα εύκολα, στα απλά. Μερικές φορές με κατηγορώ ότι σε τρόμαξα, από την λαχτάρα μου για σένα και την αγάπη μου. Μετά όταν το σκέφτομαι καλύτερα λέω «από πότε η αγάπη τρομάζει;» Μακάρι να με αγαπούσες λιγότερο του μισού απ ότι σ αγάπησα εγώ και τότε νευριάζω, φωνάζω σε βρίζω, σπάω πράγματα και σε μισώ τόσο που δεν φαντάζεσαι. Και μετά από 5 λεπτά σου βρίσκω ελαφρυντικά, ευχαριστώ όποιον σε έφερε στην ζωή μου και απλά συνεχίζω. Τι ελαφρυντικά ούτε εγώ δεν ξέρω, είναι τόσο παράλογα, λέω πως φοβήθηκες, πως θέλησες να νιώσεις ελεύθερος, πως τα καλά δεν έχουν πολύ διάρκεια, ξεχνάω το πιο σημαντικό όμως… το ότι δεν με αγάπησες. Αν γύριζα το χρόνο πίσω δεν θα σου μιλούσα, δεν θα σε γνώριζα, δεν θα ζούσα τίποτα μαζί σου μα τίποτα. Δεν σ αγαπάω πια, πέρασε καιρός από τότε που τα ξέχασα όλα, την παρουσία σου, την ανάσα σου, την μυρωδιά σου το μόνο που θυμάμαι είναι η φωνή σου. Σταμάτησες να με κρατάς όμως αγκαλιά, να κάνουμε όνειρα, τα όνειρα τα κάνω πια μόνη μου και δεν σε συμπεριλαμβάνουν. Δεν είναι θέμα εγωισμού, σε σκότωσα τη μέρα που μ αρνήθηκες, εκείνη την μέρα με σκότωσες, αλλά τα κατάφερα τώρα είναι η σειρά μου να σε θάψω κάπου πολύ βαθιά μέσα μου και να μην σε θυμάμαι καν. Αλλά σε νοιάζει, ποτέ δεν σε ένοιαξε, για όλα ήσουν αθώος και το χειρότερο είναι πως πολλές φορές το πιστεύω και εγώ. Πως τα κατάφερες, πως κατάφερες το μόνο που να νιώθω για σένα να είναι συμπάθεια, ενδιαφέρον για το καλό σου και τίποτα άλλο παρά πέρα. Ότι θα ένιωθα για έναν ξένο, έναν γνωστό, έναν απλό φίλο. Μερικές φορές σε σιχαίνομαι κι όλας και μετά σε λυπάμαι γιατί είσαι τόσο άδειος και μαζί σου άδειασες και έμενα. Τελικά μόνο λύπη μπορείς να μου ξυπνήσεις, για την ψεύτικη ζωή σου, για το ψεύτικο σ αγαπώ σου… Δεν το έχετε νιώσει για το αντίθετο φύλλο ( άντρες γυναίκες) δεν έχετε βιώσει μία ψεύτικη σχέση, δεν έχετε σιχαθεί άνθρωπο και μαζί τον ίδιο σας τον εαυτό; Αν το έχετε βιώσει και αν το βιώνετε να φύγετε όσο πιο γρήγορα μπορείτε, μην αναλωθείτε και μην δώσετε την ευχαρίστηση σε κανέναν να σας επεξεργάζεται κοινώς δουλεύει. Μετάνιωσα που σε γνώρισα, μετάνιωσα πικρά που προσπάθησα να σε κάνω άνθρωπο.