ΤΩΡΑ ΤΟ ΘΥΜΗΘΥΚΕΣ

Τώρα το θυμήθηκες μάτια μου πως υπάρχω, τώρα που εγώ έσβησα την ύπαρξη σου; Τώρα ξαφνικά θέλησες να ανάψεις φωτιά, τώρα που εγώ πέταξα τα σπίρτα; Συγνώμη που θα σε ενημερώσω μα τώρα πια είναι αργά… Όταν έκαιγα εγώ για σένα, εσύ με έσβηνες, όταν σε χρειαζόμουν, εσύ έλειπες, όταν σε ζητούσε η ψυχή μου, εσύ απουσίαζες. Τώρα τι ζητάς μέσα από τα αποκαΐδια; Δεν έμεινε τίποτα με το φευγιό σου, δεν άφησες τίποτα ζωντανό και εμένα με «σκότωσες» σου το είχα πει άλλωστε « αν φύγεις τώρα με έχασες.» Το θεώρησες απειλή, που ίσως την είχες ακούσει και από προηγούμενους δεσμούς σου, σχέσεις σου και δεν έδωσες σημασία. Νόμιζες πως ότι ήταν ψέματα, ότι πήγα να υψώσω το ανάστημα μου… όχι ψυχή μου δεν είχα τέτοια ανάγκη, δεν έχω ανάγκη να επιβληθώ στον άνθρωπο μου και σε κανέναν άνθρωπο γενικότερα. Την προσπάθεια να επιβληθούν στους άλλους, την κάνουν οι αδύναμοι, οι δυνατοί σωπαίνουν, δεν μιλούν, κλαίνε και θρηνούν σιωπηλά για τα λάθη των άλλων. Πόσα λάθη σου πλήρωσα, πόσα μου ζητάς με τον γυρισμό σου να πληρώσω; Τώρα τι το θες, εμείς οι δύο είμαστε παρελθόν… Ξέρεις κάτι « μάγκα» μου, δεν κάνει τους ανθρώπους το I phone αλλά αυτός την συσκευή. Εσύ επέλεξες να ζήσεις στον κόσμο σου, στην νυχτερινή σου ζωή, στο ποτάκι σου, στις βραδινές σου εξορμήσεις και στις συσκευές σου. Εμένα αυτά δεν με γεμίζουν, δεν με γέμισαν ποτέ, εγώ μία αγκαλιά ζήτησα, μία γλυκιά κουβέντα ( χωρίς να είναι ζάχαρη), ένα dvd, ένα σινεμά, σαν απλοί καθημερινοί άνθρωποι. Τα θέλω μας διαφέρουν και έχουν μεγάλη απόκλιση μεταξύ τους. Οπότε μάταια πας να σώσεις, ότι δεν υπάρχει πια. Και ξέρεις κάτι ότι δεν υπάρχει δεν αξίζει να το σκέφτεσαι. Το να με κορόιδευες  μια φορά και να μην το είχα καταλάβει θα ήμουν θύμα άθελα μου. Το να μου ζητάς όμως, για δεύτερη φορά να με κοροϊδέψεις και να το ξέρω, λέγεται θράσος και εγώ τζάμπα θύμα. Οπότε φύγε πάλι, δίχως να μιλήσεις, χωρίς να πεις αντίο, αυτοί που φταίνε φεύγουν σιωπηλοί με το βλέμμα χαμηλά.