ΡΟΛΟΪ ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ.!

Πως τα έχουμε κάνει έτσι, μας αρέσει η κατάσταση που ζούμε, τρέχουμε απ το πρωί μέχρι το βράδυ είμαστε διαρκώς μ ένα ρολόι στο χέρι. Ακόμα για να φάμε να πιούμε, να ουρήσουμε, να διασκεδάσουμε έχουμε πάντα στο χέρι μας αυτό το στρογγυλό πραγματάκι με τους δυο δείχτες έναν μεγάλο και ένα μικρό, να μας υπενθυμίζει ότι έχουμε αργήσει. Καταντήσαμε ρομπότ βάζουμε χρόνο σε όλα, για το πότε θα πάμε σπίτι, στη δουλειά, πότε θα μιλήσουμε ακόμα και πότε θα αγαπήσουμε. Αυτό επιθυμούσαμε, ήταν όνειρο και σκοπός ζωής; Μερικές φορές θα ήθελα να ζω σ αυτές τις εποχές που δεν είχαν ρολόι και μετρούσαν τον χρόνο με τον ήλιο και τις εποχές ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες. Δεν τα είχαν οριοθετήσει όλα , δεν τα είχαν βάλει σε μικρά μικρά κουτάκια, μέρα, νύχτα, απόγευμα, μεσημέρι και πάει λέγοντας. Και τώρα φραγμούς και στα συναισθήματα, φοβόμαστε να ζούμε, μήπως ο χρόνος δεν μας φτάσει και τελειώσει στη μέση. Ποιος έχει βάλει φραγμούς και πρέπει στην αγάπη, ποιος έχει αποφασίσει πότε θα παντρευόμαστε, θα κάνουμε παιδιά; Σου λέει ο άλλος σε θέλω και ως απάντηση λαμβάνεις «δεν γίνεται είμαι αλλού οι στόχοι μου είναι άλλοι.» Άλλη μία απάντηση «δεν είναι πρέπον,» ποιος όρισε αυτά τα πρέπει τα γιατί, τους στόχους, ποιος έκανε αυτήν την χρόνο ανακάλυψη, δεν μπορώ να πιστέψω ότι εν έτη 2011 ακούμε αυτά. Αν θες κάτι κάντο μην φοβάσαι τον χρόνο που θα χαραμίσεις, ίσως αυτό που εσύ νομίζεις ως χαμένο χρόνο, μπορεί  να είναι αυτό που θα σου χαρίσει την ευτυχία, την ουσιώδη αξία του χρόνου. Θέλουμε σωστά να χαραμίζουμε το χρόνο μας αλλά δεν ξέρουμε πως, μας δίνετε η ευκαιρία να το μάθουμε και πάλι δεν θέλουμε, δεν δεχόμαστε. Έχουμε βάλει παρωπίδες και δεν βλέπουμε τι συμβαίνει γύρο μας. Μερικές φορές δεν έχει σημασία η ηλικία, η κατάσταση που επικρατεί στην ζωή σου, σημασία έχει αυτό που νιώθεις. Δυστυχώς πάντα ένας από τους δυο δεν καταλαβαίνει, έχει υψηλούς στόχους που δεν ταιριάζουν με τους δικούς σου. Στην ουσία μπορεί να μην ταιριάζετε καθόλου αλλά έχει σημασία, στην χημεία δεν λένε «τα ετερώνυμα έλκονται;» Και έτσι φεύγουν στιγμές που θα μπορούσαν δυο άτομα να είναι μαζί και να ψάχνουν κάτι κοινό, παρά να είναι ο καθένας μόνος του. Τις τελευταίες μέρες πραγματικά έχω ακούσει τόσους περιορισμούς σ αυτό το θέμα και όλα περιτριγυρίζονται από την λέξη χρόνος, ηλικία. Τι σημασία έχει, καλό είναι να ξέρεις που βαδίζεις, αλλά να βαδίζεις όχι να τρέχεις. Είναι πραγματικά πολύ άδικο να μην δίνεις στον ‘άλλον την ευκαιρία να σου δείξει τι αισθάνεται και πόσο όμορφα νιώθει για σένα. Μερικές φορές θέλω να σπάσω όλα τα ρολόγια που βλέπω, να μπορούσα να παγώσω τον χρόνο, ή ακόμα και να τον γυρίσω πίσω. Όχι πολύ πίσω έστω και λίγο τρία χρόνια, τώρα θα μου πείτε τι αλλάζει μόνο σε τρία χρόνια; Πάρα πολλά ίσως και ολόκληρη ζωή, εδώ και σε μία στιγμή μπορείς να αλλάξεις όχι μόνο την δική σου αλλά και πολλών άλλων την ζωή. Να σας πω την αλήθεια μερικές φορές συμφωνώ με την φράση « είμαι όσο νιώθω» άλλες φορές όχι και αυτές οι φορές είναι όταν ξεπερνάς κατά πολύ την απόκλιση της ηλικίας, χωρίς να θέλω να θίξω καμία. Η κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της και την γοητεία της, απλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όταν κάνουμε κάτι μας κρίνουν με βάση αυτής; Στα 15 είσαι μωρό στα 20 πολύ μικρός στα 30 αρχίζεις και ωριμάζεις. Όταν πας 40 έφυγε το τρένο, στα 50 καλά που υπάρχεις στα 60 άντε… Δεν θα συνεχίσω διότι όλα αυτά είναι μύθοι που τους έπλασε ο ίδιος ο άνθρωπος μέση ηλικία δεν θα βρεις ποτέ. Και δεν έχει σημασία στα αισθήματα μας ούτε η εξωτερική ομορφιά, ούτε η ηλικία, ούτε τα ρολόγια, τίποτα απ όλα αυτά παρά μόνο η ομορφιά των συναισθημάτων που μπορείς να νιώσεις. Ζω σημαίνει νιώθω, νιώθω σημαίνει πως αξίζει να ζω ακόμα.