ΕΦΥΓΕΣ …

Της Δημοσιογράφου Κατερίνας Ράγιου

Περίμενα χρόνια, μέτραγα τις μέρες, τους μήνες, με τις εποχές, δεν έπαψα ποτέ να σ αγαπώ απλά περίμενα. Δεν ήξερα τι περίμενα μέσα μου πάντα ήξερα πως δεν θα γυρίσεις. Κάθε μέρα έβγαινα στο μπαλκόνι σε σκεφτόμουν και αισθανόμουν ότι ήμασταν μαζί. Τον τελευταίο καιρό καταλαβαίνω πως είσαι πιο μακριά, δεν σε αισθάνομαι, δεν νιώθω τίποτα. Τα μόνο που ξέρω είναι πως χρόνια ολόκληρα πήγαν χαμένα. Σε λίγο όμως μετανιώνω που είπα πως ήταν «χαμένα». Χαμένο είναι κάτι που δεν σου αποφέρει τίποτα, εσύ μου πρόσφερες τόσα πολλά ακόμα και αν ποτέ δεν το κατάλαβες. Δεν με πειράζει πάντα έτσι ήσουν, δεν ήθελες να καταλάβεις, το ένιωθα, κάθε στιγμή που ήσουν δίπλα μου. Με αυτό το βλέμμα, δεν θα το έλεγα αδιάφορο, απλά έβαζες πάντα ένα τοίχος ανάμεσα μας. Ίσως να έκανες καλά, αλλά πάντα στο ίσως θα μείνουμε ποτέ δεν θα μάθουμε. Γιατί μου στέρησες την γνώση, εσύ που μου την έδωσες μου την στέρησες. Αν μπορούσα να σε αισθανθώ, μόνο για λίγο, να σε νιώσω. Πώς να σε καταλάβω, πόσο  το έχω ανάγκη . Πότε θα το νιώσεις πότε θα παραδεχτείς για μια φορά ότι έχεις λάθος. Άσε με να ζήσω κάτι, ακόμα και αν είναι λάθος. Τι κατάλαβα τόσα χρόνια με τα σωστά, εσύ τι έχεις έναν τίτλο « ο κύριος σωστός» και από κει και πέρα; Είμαι σίγουρη πως έχεις αναρωτηθεί αν τελικά  χάσαμε μια θέση στην ευτυχία, δεν θέλεις να το μάθεις; Ναι ίσως να μην ταιριάζουμε, να είμαστε εντελώς διαφορετικοί, αλλά αυτό είναι το ωραίο. Αν ήμασταν ίδιοι θα βαριόμασταν, θα ήταν αξιολύπητο το αποτέλεσμα. Μην πεις ποτέ γιατί εμείς οι δυο ακόμα δεν είπαμε αντίο και όσο περνά από το χέρι μου δεν θα πούμε ποτέ. Η ζωή είναι πολύ μικρή και όλα είναι ένας κύκλος ο οποίος τελειώνει έτσι όπως ξεκίνησε. Θα κλείσω τα μάτια και να δεις που μια μέρα θα τα ανοίξω και θα είναι αλήθεια. Θα ξανά ειδωθούμε μια ηλιόλουστη μέρα στα σκαλιά ενός κτηρίου, θα σε κοιτάξω και αυτή την φορά θα γίνω αντιληπτή.

Αφιερωμένο σε δύο ψυχές που μακάρι να καταφέρουν να είναι μαζί…