Τελικά δεν κατάλαβα ποτέ τους ανθρώπους πάνω στο θέμα θρησκεία, τελικά πιστεύουν ή έχουν ανάγκη να πιστέψου σε κάτι, σε κάποιον πιο ανώτερο απ αυτούς; Αυτό το ανώτερο έχει διάφορες ονομασίες, σε κάθε θρησκεία και μία. Για εμάς τους Χριστιανούς λέγεται Θεός, οι Τούρκοι τον λένε Αλλάχ, στο Βουδισμό λέγεται Βούδας, οι σατανιστές πιστεύουν στον έκπτωτο άγγελο του θεού τον διάολο. Τελικά τι είναι αυτό που ωθεί να λένε πιστεύω… εκεί; Γιατί το προσωποποιούν και του δίνουν ονομασία, ενώ πολύ απλά θα μπορούσαν να πιστεύουν σε « κάτι» ανώτερο χωρίς ονομασία, απρόσωπο ή και να μην πιστεύουν πουθενά. Από τα συμφραζόμενα φαίνεται πως μάλλον όλοι έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε σε κάποιον πάνω από εμάς και να τον προσωποποιούμε, να περιμένουμε το μεταφυσικό ή το θαύμα. Από τότε που υπήρξε ανθρώπινη ζωή , αναφερόμαστε αιώνες πριν ο άνθρωπος πίστευε στο Θεό Ήλιο, χωρίς να ξέρει το γιατί. Μην ξεχνάμε ότι στην Ελληνική μυθολογία υπάρχει το δωδεκάθεο με ανώτερο Θεό του τον Δία και εν συνεχεία τον Ποσειδώνα. Όπως μην ξεχνάμε ότι ακόμα και στις Ελληνικές τραγωδίες πάντα υπήρχε μία θέση, ένας ρόλος για τον «από μηχανής Θεό.» Ο οποίος έκανε θαύματα, συνήθως παρουσιαζόταν στην μέση της τραγωδίας για να αποδώσει δικαιοσύνη και φυσικά μπορούσε να κάνει τα πάντα αφού αναφερόμαστε σε θαύματα. Οπότε εμείς ως λαός έχουμε διδαχτεί, αυτήν την ανάγκη που μας διοχετεύει δύναμη ώστε να προχωράμε σε κάθε εμπόδιο, πιστεύοντας στην βοήθεια του Θεού.
Από μία άποψη είναι θετικό να έχεις κάποια πιστεύω, κάποιες απόψεις, απ την άλλη είναι δίκοπο μαχαίρι διότι πολλοί άνθρωποι αφήνονται, περιμένουν βοήθεια από τον Θεό τους και πολλές φορές υποτιμούν τις ικανότητες τους. Άρα θρησκεία με μέτρο, πιστεύω με όρια, όχι ακρότητες και φανατισμούς. Βλέπω πολλούς ανθρώπους στον δρόμο με σταυρούς, φυλαχτά καρφιτσωμένα, πολλές φορές μου τα δείχνουν από μόνοι τους. Μου φαίνεται πολύ περίεργη αυτή η μεγάλη λατρεία και αγαλλίαση που μπορεί να προσφέρει ένα σταυρουδάκι από το … τάδε μοναστήρι. Επίσης νομίζω ότι αρχίσαμε να γινόμαστε ειδωλολάτρες με τόσες εικόνες και τόσες μετάνοιες που πρέπει να κάνει ένας Χριστιανός και να έχει και πάντα μία εικονιτσα μικρή μαζί του που θα του την δώσει παπάς. Κάποτε πολεμήσαμε για να μην υπάρχουν ειδωλολάτρες και τώρα γινόμαστε από μόνοι μας; Ακούω πολλούς να λένε αν δεν πας στην εκκλησία να φιλήσεις την εικόνα, αν δεν πηγαίνεις κάθε χρόνο στην εμποροπανήγυρη που γίνετε σε κάθε ονομαστική εορτή αγίου δεν πιστεύεις. Ποιος μπορεί να το κρίνει αυτό, ποιος μπορεί να πει εσύ είσαι καλός Χριστιανός ενώ εσύ όχι. Θεωρώ πως ο καθένας έχει ελευθερία στο που σε τι και πως θέλει να εκφράσει την πίστη του. Και για να μην πλατειάζουμε θεωρώ ότι πάμε να γίνουμε «βεζίρηδες στην θέση του βεζίρη, θεοί στη θέση του Θεού…»
Ορθές οι παρατηρήσεις. Είναι ανώφελη η επίδειξη με τα σταυρουδάκια κλπ όμως ο σταυρός είναι όπλο στον αόρατο πόλεμο κατά του Διαβόλου. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (στον "Αόρατο Πόλεμο") επισημαίνει μεταξύ άλλων, ότι πρέπει κανείς να μην πιστεύει στον εαυτό του αλλά να ελπίζει στον Θεό αν θέλει να σωθεί. Αυτό δεν σημαίνει να κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια φυσικά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιός είναι ο καλός Χριστιανός όταν και όλες τις εντολές να κάνει κάποιος είναι αχρείος δούλος; (Κατά Λουκά 17:10).
Σε καλό δρόμο είναι αυτός που ανεβαίνει τη κλίμακα των αρετών, που προοδεύει στην αγάπη και στη ταπεινοφροσύνη. Όσο ζούμε χρειαζόμαστε τη μετάνοια.
Σαφώς ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να πιστεύει όπου θέλει και κινείται στα πνευματικά ανάλογα με τη προαίρεσή του. Όμως δεν οδηγούν όλες οι θρησκείες στον Θεό ούτε η ύπαρξη πίστης από μόνη της σώζει αλλά πρέπει να είναι η Ορθή Πίστη, και πίστη φυσικά δίχως έργα είναι νεκρή πίστη. Δεν οδηγούν όλες οι θρησκείες στον Θεό διότι ο Διάβολος συχνά μετασχηματίζεται σε άγγελο φωτός (Β Προς Κορινθίους ΙΑ 14) προκειμένου να πλανήσει τους ανθρώπους - και πλανά την Οικουμένη όλη (Αποκάλυψη Ιωάννη ΙΒ 9) και "Πάντες Θεοί Εθνών, Δαιμόνια"(Ψαλμός 95). Το θρησκευτικό αίσθημα κάθε ανθρώπου είναι σεβαστό αλλά ποια είναι η αλήθεια είναι το ζητούμενο. Και η αλήθεια δεν είναι μια ιδεολογία ή μια επινόηση, αλλά ένα πρόσωπο, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός(Κατά Ιωάννη ΙΔ 6). Μια πίστη μπορεί να αξιολογηθεί από τους καρπούς της (Κατά Ματθαίο Ζ 15-16). Την Ορθοδοξία φανερώνουν οι Άγιοι. Το απρόσωπο θείο και ότι το ανθρώπινο πρόσωπο είναι ψευδαίσθηση διδάσκουν η Θεοσοφία και το κίνημα της Νέας Εποχής. Ο εκκλησιασμός και η συνειδητή συμμετοχή (με προετοιμασία και πνευματικό αγώνα=καλλιέργεια αρετών=αποχή από πάθη) στα Μυστήρια της Εκκλησίας είναι απαραίτητα αλλά στις μέρες μας το ζητούμενο είναι να λαμβάνει κανείς τα Μυστήρια από καθαρές πηγές, δηλαδή δίχως εκκλησιαστική κοινωνία αιρέσεως -Ο Οικουμενισμός είναι η αίρεση της εποχής μας- και να μην είναι ενσωματωμένος σε κάποιο σχίσμα.