Όταν ήμουν μικρή είχα μία πολύ καλή μου φίλη κολλητή μου και θα τολμούσα να πω πως ήμασταν σαν αδέλφια κάναμε μαζί σχεδόν τα πάντα. Πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο, τρώγαμε, παίζαμε διαβάζαμε για την ακρίβεια την διάβαζα ήταν ένα χρόνο μικρότερή μου, μέχρι και μαζί κοιμόμασταν. Λοιπόν κάθε μεσημέρι μετά το διάβασμα που οι δικοί μας έβαζαν για ύπνο, εμείς ξαπλώναμε κανονικά στο διπλό κρεβάτι, κάναμε ησυχία για μισή ώρα περίπου να σιγουρευτούν οι δικοί μας πως όντως μας είχε πάρει ο ύπνος, όταν είχε γίνει αυτό τότε άκουγα τη φωνή της φίλης μου σιγά σιγά «κοιμήθηκες;» Γύριζα στο πλευρό της την έπαιρνα στην αγκαλιά μου και της έλεγα με πιο σιγανή φωνή ακόμα « όχι με θέλεις κάτι;» Με κοίταζε καλά καλά με τα καστανά εκφραστικά της μάτια και μου απαντούσε « θέλω να σου πω για το παραμύθι μου.» Της έκανα καταφατικό νόημα με το κεφάλι μου και εκείνη άρχιζε. Να σας πω την αλήθεια ήμασταν πολύ μικρέ τότε εγώ να ήμουν 8 και εκείνη 7 δημοτικό πηγαίναμε. Ήμασταν όμως εντελώς διαφορετικές, αφού οι δικοί μας αναρτιόντουσαν πως κάναμε παρέα. Τώρα που το σκέπτομαι μάλλον η μία θα συμπλήρωνε κενά της άλλης, τέλος πάντων πάμε να συνεχίσουμε την ιστορία. Άρχιζε να μου λέει «φαντάζομαι ένα αγόρι όμορφο μελαχρινό, πάνω σ ένα άσπρο άλογο να έρχεται να με πάρει» Μέσα μου σκεπτόμουν και εδώ διαφέρουμε εμένα πάντα μου άρεσαν οι ξανθοί τουλάχιστον όταν θα μεγαλώσουμε δεν θα έχουμε πρόβλημα, βεβαίως δεν τις έλεγα τις σκέψεις μου παρά μόνο γύριζα και την ρώταγα « που θα σε πάει;» Με κοίταζε νευριασμένη λες και δεν την καταλάβαινα και μου απαντούσε « δεν ξέρω, με φαντάζομαι σε μία ακρογιαλιά όρθια δίπλα στη θάλασσα να έρχεται να μου απλώνει το χέρι και να με ανεβάζει πάνω στο άλογο.» Εγώ σύγχρονος απαλά της χάιδευα τα μαλλιά και εκείνη την έπαιρνε ο ύπνος με την ωραία ανάμνηση του παραμυθιού που είχε πλάσει. Μετά καθόμουν ξύπνια μέχρι να ξυπνήσει και εκείνη την κοίταζα και παρακάλαγα ότι ακόμα και αν μία μέρα χωρίσουν οι δρόμοι μας το παραμύθι της να γίνει πραγματικότητα. Αυτό γινόταν κάθε μεσημέρι που μας έβαζαν για ύπνο ή βράδυ παρά βράδυ που η μία κοιμόταν στο σπίτι της άλλης. Ένα μεσημέρι λοιπόν όπως καθόμασταν στο σαλόνι της περίμενα να φάει για να μας βάλουν να ξεκουραστούμε και μετά να διαβάσουμε, την βλέπω γεμάτη νεύρα, κατσουφιασμένη, σταμάτησε το φαγητό και μου είπε «μα καλά εσύ δεν έχεις ένα παραμύθι που θέλεις να ζήσεις; Όλο εγώ σου λέω για το δικό μου…» Την κοίταξα καλά καλά και μηχανικά πέρασαν από το οχτάχρονο μυαλουδάκι μου τα τυχόν θέλω που μπορεί να είχα ως όνειρο. Χωρίς να αργήσω της αποκρίθηκα «όχι.» Με κοίταξε ακόμα πιο θυμωμένη και με ξανά ρώτησε «δεν μπορεί και εσύ θα θέλεις να κάνεις κάτι όταν μεγαλώσεις; Δεν μπορεί όλες θέλουμε να ζήσουμε το παραμύθι μας.» Σκέφτηκα για τρία λεπτά περίπου και της απάντησα « ναι θέλω όταν μεγαλώσω να γίνω μάνα, να κάνω ένα παιδί δικό μου όπως οι δικοί μας έχουν εμάς.» Με κοίταξε γελώντας, δεν το έκανε επίτηδες αλλά της φαινόταν γελοίο όλες να περιμένουν τον πρίγκιπα και εγώ τον πελαργό. Επί 4 χρόνια με κορόιδευε συνέχεια λέγοντας μου πως θα χαραμίσω την ζωή μου σ ένα παιδί ή υπενθυμίζοντας μου πόσο θα πόναγα την ώρα του τοκετού. Εκείνη συνέχιζε να περιμένει τον όμορφο που θα ερχόταν με το άλογο… Θα μου πείτε τώρα λόγια μικρών παιδιών, κάποιοι λένε ότι από αυτά μαθαίνεις την αλήθεια. Εγώ μετά από 10 χρόνια και έμαθα μία μεγάλη αλήθεια πως «ναι και εγώ θέλω να ζήσω το παραμύθι.» Τώρα κατάλαβα πως και εγώ έχω το δικαίωμα πριν πραγματοποιήσω το μεγάλο μου όνειρο να γίνω μάνα, να βιώσω το παραμύθι με τον πρίγκιπα που ήθελαν όλα τα κοριτσάκια της ηλικίας μου. Και τώρα θα ρωτήσω εσάς δεν έχετε ανάγκη από ένα παραμύθι; Μην βιαστείτε να απαντήσετε αρνητικά όλες δεν θέλετε τον πρίγκιπα σας και όλοι τις πριγκίπισσες σας; Πολλές φορές δεν σας έρχεται στο μυαλό ως ανάγκη να ζήσετε κάτι μαγικό, ξεχωριστό διαφορετικό απ όλα τ άλλα που θα είναι σαν παραμύθι με πρωταγωνιστές εσάς τους ίδιους. Οπότε μικροί μεγάλοι καταλήγουμε σ ένα συμπέρασμα πως « ΟΛΟΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΑΣ…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου