ΡΟΛΟΪ ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ.!

Πως τα έχουμε κάνει έτσι, μας αρέσει η κατάσταση που ζούμε, τρέχουμε απ το πρωί μέχρι το βράδυ είμαστε διαρκώς μ ένα ρολόι στο χέρι. Ακόμα για να φάμε να πιούμε, να ουρήσουμε, να διασκεδάσουμε έχουμε πάντα στο χέρι μας αυτό το στρογγυλό πραγματάκι με τους δυο δείχτες έναν μεγάλο και ένα μικρό, να μας υπενθυμίζει ότι έχουμε αργήσει. Καταντήσαμε ρομπότ βάζουμε χρόνο σε όλα, για το πότε θα πάμε σπίτι, στη δουλειά, πότε θα μιλήσουμε ακόμα και πότε θα αγαπήσουμε. Αυτό επιθυμούσαμε, ήταν όνειρο και σκοπός ζωής; Μερικές φορές θα ήθελα να ζω σ αυτές τις εποχές που δεν είχαν ρολόι και μετρούσαν τον χρόνο με τον ήλιο και τις εποχές ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες. Δεν τα είχαν οριοθετήσει όλα , δεν τα είχαν βάλει σε μικρά μικρά κουτάκια, μέρα, νύχτα, απόγευμα, μεσημέρι και πάει λέγοντας. Και τώρα φραγμούς και στα συναισθήματα, φοβόμαστε να ζούμε, μήπως ο χρόνος δεν μας φτάσει και τελειώσει στη μέση. Ποιος έχει βάλει φραγμούς και πρέπει στην αγάπη, ποιος έχει αποφασίσει πότε θα παντρευόμαστε, θα κάνουμε παιδιά; Σου λέει ο άλλος σε θέλω και ως απάντηση λαμβάνεις «δεν γίνεται είμαι αλλού οι στόχοι μου είναι άλλοι.» Άλλη μία απάντηση «δεν είναι πρέπον,» ποιος όρισε αυτά τα πρέπει τα γιατί, τους στόχους, ποιος έκανε αυτήν την χρόνο ανακάλυψη, δεν μπορώ να πιστέψω ότι εν έτη 2011 ακούμε αυτά. Αν θες κάτι κάντο μην φοβάσαι τον χρόνο που θα χαραμίσεις, ίσως αυτό που εσύ νομίζεις ως χαμένο χρόνο, μπορεί  να είναι αυτό που θα σου χαρίσει την ευτυχία, την ουσιώδη αξία του χρόνου. Θέλουμε σωστά να χαραμίζουμε το χρόνο μας αλλά δεν ξέρουμε πως, μας δίνετε η ευκαιρία να το μάθουμε και πάλι δεν θέλουμε, δεν δεχόμαστε. Έχουμε βάλει παρωπίδες και δεν βλέπουμε τι συμβαίνει γύρο μας. Μερικές φορές δεν έχει σημασία η ηλικία, η κατάσταση που επικρατεί στην ζωή σου, σημασία έχει αυτό που νιώθεις. Δυστυχώς πάντα ένας από τους δυο δεν καταλαβαίνει, έχει υψηλούς στόχους που δεν ταιριάζουν με τους δικούς σου. Στην ουσία μπορεί να μην ταιριάζετε καθόλου αλλά έχει σημασία, στην χημεία δεν λένε «τα ετερώνυμα έλκονται;» Και έτσι φεύγουν στιγμές που θα μπορούσαν δυο άτομα να είναι μαζί και να ψάχνουν κάτι κοινό, παρά να είναι ο καθένας μόνος του. Τις τελευταίες μέρες πραγματικά έχω ακούσει τόσους περιορισμούς σ αυτό το θέμα και όλα περιτριγυρίζονται από την λέξη χρόνος, ηλικία. Τι σημασία έχει, καλό είναι να ξέρεις που βαδίζεις, αλλά να βαδίζεις όχι να τρέχεις. Είναι πραγματικά πολύ άδικο να μην δίνεις στον ‘άλλον την ευκαιρία να σου δείξει τι αισθάνεται και πόσο όμορφα νιώθει για σένα. Μερικές φορές θέλω να σπάσω όλα τα ρολόγια που βλέπω, να μπορούσα να παγώσω τον χρόνο, ή ακόμα και να τον γυρίσω πίσω. Όχι πολύ πίσω έστω και λίγο τρία χρόνια, τώρα θα μου πείτε τι αλλάζει μόνο σε τρία χρόνια; Πάρα πολλά ίσως και ολόκληρη ζωή, εδώ και σε μία στιγμή μπορείς να αλλάξεις όχι μόνο την δική σου αλλά και πολλών άλλων την ζωή. Να σας πω την αλήθεια μερικές φορές συμφωνώ με την φράση « είμαι όσο νιώθω» άλλες φορές όχι και αυτές οι φορές είναι όταν ξεπερνάς κατά πολύ την απόκλιση της ηλικίας, χωρίς να θέλω να θίξω καμία. Η κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της και την γοητεία της, απλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όταν κάνουμε κάτι μας κρίνουν με βάση αυτής; Στα 15 είσαι μωρό στα 20 πολύ μικρός στα 30 αρχίζεις και ωριμάζεις. Όταν πας 40 έφυγε το τρένο, στα 50 καλά που υπάρχεις στα 60 άντε… Δεν θα συνεχίσω διότι όλα αυτά είναι μύθοι που τους έπλασε ο ίδιος ο άνθρωπος μέση ηλικία δεν θα βρεις ποτέ. Και δεν έχει σημασία στα αισθήματα μας ούτε η εξωτερική ομορφιά, ούτε η ηλικία, ούτε τα ρολόγια, τίποτα απ όλα αυτά παρά μόνο η ομορφιά των συναισθημάτων που μπορείς να νιώσεις. Ζω σημαίνει νιώθω, νιώθω σημαίνει πως αξίζει να ζω ακόμα.

Η ΑΓΑΠΗ ΑΡΓΕΙ… Η ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ.;

Πολλοί άνθρωποι είναι μόνοι τους, είναι σαν να έχουν καταδικάσει οι ίδιοι τον εαυτό τους σ αυτή την μοναξιά. Όταν τους ρωτάς γιατί δεν έχεις ένα δεσμό ή γιατί δεν παντρεύτηκες, η μόνιμη απάντηση είναι « η αγάπη πέρασε και την έχασα.» Πολλοί λένε « δεν βρήκα τον-ην κατάλληλο-η» και κάπως έτσι νομίζουν πως δικαιολογούν τον εαυτός τους στους άλλους μα και στους ίδιους. Τελικά που είναι το πρόβλημα το οποίο έχουμε οι άνθρωποι με την αγάπη; Η αγάπη φταίει, που αργεί και εμφανίζετε τις πιο ακατάλληλες στιγμές της ζωής μας, ή εμείς που δεν την αντιλαμβανόμαστε την στιγμή που πρέπει; Ότι και να ισχύει από τα δυο σίγουρα είναι θέμα χρόνου, η πρώτη περίπτωση του να αργεί η αγάπη και ποιος μπορεί να οριοθετήσει τα αισθήματα; Ποιος μπορεί να δώσει χρονική διορία στην αγάπη, ποιος μπορεί να ξέρει πότε θα του  εμφανιστεί; Η αγάπη είναι μαγεία έρχεται και φεύγει χωρίς να καταλάβεις τίποτα, έρχεται σαν ανεμοθύελλα που τα ισοπεδώνει όλα, αν προλάβεις να το ζήσεις έστω και λίγο είσαι τυχερός αλλιώς πήγαινε παρακάτω δεν άξιζε. Μπορεί να είσαι με κάποιο άτομο που να το θεωρείς ζωή σου και ξαφνικά να καταλάβεις πως ζούσες μια απάτη, ζωή σου δεν είναι αυτός που την συμπεριλαμβάνει και απολαμβάνει στιγμές σου, δεν είναι αυτός που θα σε κανακέψει, θα σου μαγειρέψει, θα σου κάνει κάθε είδους δουλειά θα σου προσφέρει χρήματα. Ζωή σου είναι αυτός που μπορεί μ ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα μία αγκαλιά να σου χαρίσει την ίδια την ζωή. Έτσι την παθαίνουν πολλοί και δυστυχώς καταλαβαίνουν πολύ αργά πως έχουν δίπλα τους το λάθος άτομο και πως αφήνουν το σωστό να περάσει και απλά να προσπεράσει. Τώρα θα μου πείτε σωστό και λάθος άτομο, ναι υπάρχουν αυτές οι κατηγορίες αυτός που είναι σωστό να είναι μαζί σου είναι αυτός που σ αγαπάει γι αυτό που ίσως να μην ήσουν ποτέ και όχι για αυτό που είσαι και το όφελος που θα έχει από εσένα. Οπότε καταλήγουμε στην εκδοχή ότι εμείς φταίμε που η αγάπη προσπερνά, που την αφήνουμε να φύγει μέσα από τα χέρια μας. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την καθημερινή μιζέρια στην οποία έχουμε υποβάλει τον εαυτό μας να βιώνει. Έχετε σκεφτεί ποτέ αν κάνατε την σωστή επιλογή συντρόφου, έχετε σκεφτεί πως θα ήσασταν έστω και για μία μέρα μ αυτό που αφήσατε να φύγει; Θα σας απαντήσω εγώ όχι δεν το σκεφτήκατε γιατί δεν σας αφήνει ο ανθρώπινος εγωισμός, βλέπετε τον έχουμε σε μεγάλη δόση και έμφυτο. Και για έναν άλλο λόγο δεν σκεφτήκατε, γιατί φοβηθήκατε να ρίξετε το μερίδιο αποτυχίας που σας αναλογεί σ αυτήν την σχέση, μεγάλο ή μικρό δεν έχει σημασία. Δεν πράττετε σωστά κοροϊδεύοντας τον ίδιο σας τον εαυτό, αυτό δεν σας εξιλεώνει, δεν μειώνει τις ευθύνες σας, ούτε ανακουφίζει αυτόν που αφήσατε να φύγει ή αυτόν που έχετε δίπλα σας. Ξέρετε τι κάνετε κατευνάζετε καταστάσεις αυτό, ξεφεύγετε και ξεγλιστράτε γιατί είσαστε άβουλοι και δεν μπορείτε να παραδεχτείτε, ούτε την ίδια σας την ύπαρξη. Εγώ την μοναδική ερώτηση που θα κάνω είναι ως πότε όλο αυτό, ως πότε η αποφυγή της αλήθειας, των πράξεων και των συναισθημάτων. Ως πότε η άρνηση να ζήσετε το κάτι διαφορετικό με όσο μεγάλο αντίκτυπο και αν έχει. Και τέλος ως πότε θα συμβιβαζόσαστε σε μία ζωή που αντικειμενικά και για το φαίνεστε είσαστε ευτυχισμένοι, ενώ μέσα σας έστω σαν ιδέα ή σαν μια μικρή σπίθα έχει περάσει το αντίθετο;

ΔΕΝ ΕΙΠΑ ΑΝΤΙΟ ΑΚΟΜΑ…

Τι γίνεται όταν το αντίο δεν το λένε και οι δυο, τι γίνεται όταν ο ένας ακόμα δεν έχει ξεχάσει, εδώ κολλάει η φράση «ωχ τόμπολα.» Δυστυχώς αλλά έτσι είναι, κάποιοι καταφέρνουν και ξεχνούν πολύ γρήγορα, σε χρόνο μηδέν θα έλεγα ή σε χρόνο ρεκόρ. Οι άλλοι όμως ζουν με τις αναμνήσεις, δεν φταίνε αυτοί δεν είναι οι αδύναμοι όπως θέλουν όλοι να τους ονομάζουν, ούτε οι αισθηματίες. Είναι αυτοί που έχουν φιλότιμο, συνείδηση, που αγάπησαν στ αλήθεια και που κουβαλάνε λάθη και πάθη για δυο. Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να κουβαλάς σταυρό για δυο, είμαι σίγουροι ότι οι πιο πολλοί ξέρετε. Αυτά τα άτομα δεν μιλάνε πολύ και σε πολλά άτομα για αυτά που περνάνε, το ξέρουν αυτοί και τους αρκεί. Τους φτάνει να σκέφτονται τις χαρές που γευτήκαν, εκεί που όλοι οι άλλοι θεωρούν ότι είναι οι πιο ξενέρωτοι άνθρωποι του πλανήτη. Τους γεμίζει να σκέφτονται με αγάπη τις πικρές τους αναμνήσεις, χωρίς να σημαίνει αυτό πως δεν αγανακτούν και δεν τα βάζουν με τον ίδιο τους τον εαυτό. Τους είναι αρκετό και το έχουν πάρει απόφαση απολύτως συνειδητοποιημένοι, ότι κουβαλάνε ένα σταυρό για δυο ξέροντας ότι κάποιος άλλος χάρης σ αυτούς συνεχίζει την ζωή του και είναι έστω και εικονικά επιτυχημένος και ευτυχισμένος. Εκείνοι που φεύγουν υποστηρίζουν ότι δεν το θέλουν και πως έχουν δημιουργήσει μία σιωπή και έτσι βρήκαν την δύναμη για να συνεχίσουν. Ε λοιπόν εμείς σε αυτούς τους ανθρώπους θα τους πούμε ότι η σιωπή αυτή που λένε είναι αυτοί που μένουν πίσω και κρατάνε σαν θησαυρό αυτό που έζησαν κάποτε. Γι αυτό και μόνο μπορείτε και προχωράτε τσακίζοντας τα πάντα στο πέρασμα σας. Δεν είσαστε εσείς οι δυνατοί, δυνατός είναι αυτός που μένει, αυτός που φεύγει λέγεται φοβητσιάρης, άβουλος και τηλεκατευθυνόμενος από τον περίγυρο του. Μην ξεχνάτε όμως πως εσείς είπατε το φεύγω αλλά εισπράξατε το αντίο; Αυτό το αντίο πολλές φορές έρχεται αναδρομικά, δεν ξέρω με ποιον τρόπο αλλά έρχεται. Οπότε μην υποτιμάτε κανέναν και τίποτα. Αν έμαθα κάτι από την ζωή είναι «μην υποτιμάς ποτέ κανέναν δεν ξέρεις σε πια χρονική στιγμή θα στην φέρει.» Μακάρι να μην υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις αποχαιρετισμού που θα σας την «φέρει» κάποιος αλλά κοιτάτε και εσείς να μην προκαλείται για το θεαθήναι ούτε για το θεαθεσσαλονίκη γιατί μην ξεχνάτε πάνω απ όλα τα άτομα αυτά έχουνε και μία τάση για ευθύ λόγο. Και αν ειδικά τα έχετε κάνει να παραστρατήσουν για εσάς απλά μην τα προκαλείτε. Παίξατε όσο παίξατε το κατάλαβε το άτομο, πήρε την ευθύνη για δυο, μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσετε και να κάτσετε στην γωνιά σας; Μερικοί την λέξη αντίο την έχετε ψωμοτύρι, αλλά αυτοί που δυσκολεύονται να την πουν, όταν θα την ξεστομίσουν θα είναι μία φορά και για πάντα και τότε θα δείτε πόσο άσχημα αισθάνεσαι. Αν και νομίζω ότι αυτά τα άτομα υποφέρουν μόνο και μόνο απ την ντροπή τους για το πώς φέρθηκαν. Μπορεί να δείχνουν καλά, αλλά τα βράδια νομίζω ότι δεν θα τους παίρνει εύκολα ο ύπνος. Μία συμβουλή και υπενθύμιση «όλα είναι κύκλος και πάντα επιστρέφουν από εκεί που άρχισαν.»

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ…

Κάποιοι τελικά το έχει η μοίρα τους, η τύχη τους, το ριζικό τους το αστέρι τους να είναι μονάχοι μια ζωή ακόμα και αν περιτριγυρίζονται από χιλιάδες κόσμο δίπλα τους. Θα μου πείτε πως γίνεται αυτό, να είσαι με τόσους ανθρώπους και να είσαι μόνος, κι όμως γίνεται. Η χειρότερη μορφή μοναξιάς είναι αυτή. Το έναυσμα για το θέμα αυτό μου δόθηκε πάλι από μία φίλη, μεγαλύτερη λίγο από μένα, αλλά τι σημασία έχει. Από μικρή πέρασε δυσκολίες πολλές βλέπετε μέσα από εφτά παιδιά το τελευταίο της οικογένειας. Δυστυχώς για εκείνη ίσχυε αυτό που λέμε το μικρό και παραπεταμένο. Αν την ρωτήσετε τι έχει αποκομίσει μέχρι τώρα από την ζωή της θα σας απαντήσει, : «εκμετάλλευση.» Πράγματι την εκμεταλλεύτηκαν όλοι, αρχικά η μητέρα της, την έβαλε από εφτά χρονών να δουλέψει ενώ εκείνη ακόμα πήγαινε δημοτικό. Πάντα όμως ως αγωνίστρια δεν τα παράτησε πήγαινε σχολείο και παράλληλα δούλευε. Στα 16 της η λατρεμένη της μητέρα την «καλοπάντρεψε» υποτίθεται με το πιο χειρότερο άνθρωπο στον κόσμο. Τελικά και η ίδια τσακώθηκε μαζί του παραλίγο να χάσει το παιδί της και να μην το ξανά δει διότι ο κύριος  επικαλούταν τα συζυγικά δικαιώματα. Η κοπέλα χωρίς να το καταλάβει στα 17 έγινε μάνα, εκεί άρχισε για εκείνη ο Γολγοθάς εκείνος την έδερνε μέχρι θανάτου. Όταν το είπε στους δικούς της κανένας δεν έκανε τίποτα δεν ήθελαν βλέπετε μια παντρεμένη χωρισμένη σπίτι τους, κάτι για το οποίο εκείνοι ήταν υπεύθυνοι. Στα 18 της και μετά από πολύ σκέψη πήρε την σωστή και την πιο δύσκολη απόφαση, να σηκωθεί να φύγει. Το παιδί της έχει να το δει χρόνια, στην αρχή το είχε εκείνη μετά το ίδιο το παιδί αποφάσισε να μείνει με τον πατέρα του. Έκανε την καρδιά της πέτρα μέχρι τώρα την έχει εκμεταλλευτεί, η μάνα της, τα αδέλφια της, ο άντρας της και το παιδί της. Στη συνέχεια τα αδέλφια της την πήραν σε μια ιδιωτική τους επιχείρηση, δούλευε επί χρόνια αλλά χωρίς ένσημα και με ένα χαρτζιλίκι για να ζει και να πληρώνει το μισό ενοίκιο της μητέρας της και το ρεύμα. Κατά περιόδους πέρασαν άνθρωποι από την ζωή της που το μόνο που έκαναν είναι να την εκμεταλλεύονται, την ήθελαν δίπλα τους γιατί ήταν όμορφη, δυναμική και τους «ξελάσπωνε» από τα δύσκολα. Μεγάλα λόγια που άκουσε, ουρανούς με λαμπρά αστέρια που σε θάμπωνε το φως τους είδε, αλλά μέσα στα τόσα μεγάλα είχε πέσει σε μικρές αγάπες. Δεν ξέρει αν αγαπήθηκε ποτέ γι αυτό που είναι, πολλές φορές αναρωτιέται αν την αγάπησαν για αυτό που είναι ή επειδή την είχαν ανάγκη. Δεν θα δώσω εγώ αυτή την απάντηση γιατί πραγματικά δεν ξέρω. Τόσο πόνο, τόσο ψέμα στην ζωή της, τόση ένταση για το τίποτα. Ακόμα και τώρα μετράει πληγές,  αμέτρητα και ασύστολα ψέματα που κάθε μέρα ανοίγουν και γδέρνουν παραπάνω της πληγές της. Τελικά μερικοί άνθρωποι γεννιούνται μονάχοι, έρχονται οι μοίρες πάνω από την κούνια τους γελάνε για λίγο και ύστερα αυτό το γέλιο το πληρώνουν μια ολόκληρη ζωή. Δεν ξέρω αν ποτέ καταφέρουν αυτά τα άτομα να απαντήσουν στα ερωτήματα που έχουν, ξέρω όμως ένα στίχο από ένα τραγούδι που λέει « αν σ αγαπούν να μάθουν να στο λένε και αν δεν στο λένε να μάθεις να το κλέβεις.»

ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ...

Πόσες συζητήσεις έχετε κάνει με αυτό το θέμα, πόσες φορές δεν σας συνέβη κάτι και είπατε « είσαι αχάριστος» η « να μου φερθεί με τόση αχαριστία;» Εγώ παντός εκατοντάδες φορές η τελευταία συγκεκριμένα σήμερα. Αχαριστία αν ψάξετε την έννοια από λεξικό η ιδιότητα του αχάριστου ανθρώπου είναι η αγνωμοσύνη έδειξε μεγάλη // η αχάριστη πράξη του. Τώρα νέα απορία που μπορεί να σας γεννηθεί η λέξη αγνωμοσύνη είναι η αχαριστία προς τον ευεργέτη – ευεργεσία. Αυτή είναι η έννοια που τις δώσανε οι «μορφωμένοι» εμείς όμως ως απλός λαός ακόμα αναρωτιόμαστε τι είναι και προσπαθούμε να δώσουμε την απάντηση χωρίς επιστημονικούς όρους και λέξεις. Σίγουρα το αποτέλεσμα της αχαριστίας έχει πόνο και θυμό, τώρα αναλόγως σε πιο τομέα της ζωής μας μιλάμε για αχαριστία. Σίγουρα διαφέρει η κάθε φορά που την εισπράττεις διότι αλλάζουν οι παράγοντες, δηλαδή το ποιος σου φέρθηκε αχάριστα και πάνω σε τι; Αν για παράδειγμα αισθανθείς ότι σου φέρθηκαν άδικα οι συνεργάτες σου διότι μπορεί να είπαν κάτι άδικο ή που δεν ισχύει για σένα ή ακόμα και κάτι που από στόμα σε στόμα να μεταφέρθηκε διαφορετικά και να παρερμηνεύτηκε. Τότε το λαμβάνεις ως εχθρική πράξη και σου προκαλεί αυτόματα θυμό αισθάνεσαι σαν να αδικούν την δουλειά σου, αλλά και τον ίδιο ως προσωπικότητα χωρίς να έχουν δικαίωμα, σαν να σε αμφισβητούν. Αν σε αδικήσει η οικογένεια σου εδώ είναι δίκοπο μαχαίρι δύο τα τινά ή συγχωρείς αμέσως την αχαριστία με την πρώτη ειλικρινή συγνώμη, η το «κρατάς» για μια ζωή. Εκεί η αχαριστία τα αποτελέσματα που μπορεί να επιφέρει είναι απρόβλεπτα, διότι αναρωτιέσαι και λες «το ίδιο μου το αίμα;» Οποιοδήποτε βαθμό συγγένειας και να έχεις με τον άλλον. Το ίδιο και ακόμα πιο απρόβλεπτη είναι η αχαριστία στον έρωτα, όταν φτάνεις σ αυτόν τον τομέα σ αυτό το επίπεδο τότε κάτι έχει τελειώσει αλλά δεν το έχεις καταλάβει ή δεν θες να το παραδεχτείς. Είναι εκείνο το σημείο που εσύ δίνεις ο άλλος δέχεται και παίρνει ότι του προσφέρεις και δεν του φτάνουν όλα αυτά θέλει κι άλλα. Επίσης είναι και η άλλη περίπτωση που περνάς καλά με τον άλλον του δίνεις ότι ζητά και ξαφνικά σου ανακοινώνει ότι χωρίζετε. Εκεί πραγματικά η αχαριστία μπορεί να προκαλέσει πολύ δυστυχία και πόνο, όπως το να φέρει τον άλλον εκτός ελέγχου. Και τέλος είναι η αχαριστία στην φιλία, εκεί δεν την συγχωρείς ποτέ, την αντιμετωπίζεις με απόλυτη ψυχραιμία αλλά τίποτα δεν είναι πριν εισέλθει στην φιλία το αίσθημα της αχαριστίας. Δεν μου αρέσει να είμαι απόλυτη γνωρίζω σπάνιες έως και μηδαμινές περιπτώσεις που όλα διορθώθηκαν και έγιναν όπως πρώτα. Οπότε σίγουρα η αχαριστία είναι μια πράξη, μια κουβέντα η οποία αποξενώνει τα άτομα, δημιουργεί ένα δυσάρεστο κλίμα και πολλές φορές αυτός που την δέχεται αρχίζει να αμφιβάλει για τον εαυτό του, με λίγα λόγια προκαλεί και την έλλειψη σιγουριάς και αυτοπεποίθησης. Σίγουρα δεν την συγχωρείς εύκολα και ακόμα αν πεις ότι την συγχώρεσες μέσα σου θα είναι σαν μία πληγή αόρατη, που με το παραμικρό και σε κάθε θύμηση θα αιμορραγεί. Άρα η προσέγγιση της αχαριστίας ως προς την έννοια της είναι αυτή, εγώ όμως μέσα από όλη αυτήν την αναφορά στο θέμα και από πού μπορεί να προκληθεί μου γεννήθηκε ένα ερώτημα «την αχαριστία την συγχωρείς, την υπομένεις την ξεχνάς και προχωράς. Τον αχάριστο όμως;»

ΜΙΣΟΣ…ΕΓΙΝΕ…Η ΑΓΑΠΗ…

Πόσο απέχουν αυτά τα δυο συναισθήματα; Κατά τη γνώμη μου καθόλου, αγάπη και μίσος συναισθήματα που σίγουρα τα έχουμε νιώσει, βιώσει όλοι μας. Πόσο όμως μπορεί να απέχουν μεταξύ τους, κάποιοι μέσα σε αυτούς και εγώ η ίδια θα σας πω καθόλου. Εύκολα μπορούμε να αγαπήσουμε κάποιον για πολλούς και διαφόρους λόγους, όπως τα μάτια του, ο τρόπος που σε κοιτάζει, το γέλιο του, οι απόψεις του, η στάση ζωής του και άλλα που ίσως κανένας δεν έχει ανακαλύψει ακόμα. Για το προαναφερθέντα χαρακτηριστικά, όσο μπορεί να αγαπήσεις και όχι μόνο να λατρέψεις έναν άνθρωπο, άλλο τόσο και το διπλό μπορεί να τον μισήσεις. Λένε ότι το κακό γυρίζει εις διπλούν σ αυτόν που το νιώθει, το μίσος είναι ένα κακό συναίσθημα που πλήττει στο μέγιστο βαθμό και τους δυο δηλαδή και αυτόν που τον νιώθει και αυτόν που το δέχεται. Είναι σαν ένα κουτί στο πίσω μέρος του μυαλού μας που το έχει ως μυστικό και δεν το αποκαλύπτει ούτε στο ίδιο το άτομο. Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα τόσο όμορφο με τόση μεγάλη αξία, η διαφορά στην οποία την αντιλαμβανόμαστε είναι στο ότι δεν μας δίνεται έμφυτη αλλά την καλλιεργούμε. Μέρα με την μέρα χρόνια με τα χρόνια. Αρχίζοντας από την αγάπη που λαμβάνουμε από τους γονείς μας και γενικότερα από τους συγγενείς μας. Στη συνέχεια αυτήν την αγάπη και στην ουσία την αποδοχή μπορείς να την προσφέρεις, αρχικά στους φίλους σου, σ ένα γενικότερο πλαίσιο στα άτομα που συναναστρέφεσαι και τέλος στον σύντροφο σου. Σ αντίθεση το μίσος είναι κάτι που το έχουμε έμφυτο, έναυσμα του είναι ο θυμός, ποιος σαν παιδί δεν θύμωσε άμα δεν του έκαναν τα χατίρια. Το θέμα είναι με τον τρόπο του ο περίγυρος μας να μην μας κάνει να νιώθουμε θυμό και απόρριψη, αλλά να μας δώσει να καταλάβουμε ότι η ζωή δεν είναι «μονά ζυγά δικά μας.» Οπότε στην περίπτωση που μετριάσουμε τα άσχημα αυτά συναισθήματα δεν θα μπορέσουμε σε καμία περίπτωση να μισήσουμε. Πάντα θα χαλιναγωγούμε ότι αρνητικό μεταλλάσσοντας το σε θετικό, ακόμα και να δεν είναι. Κατά κάποιο τρόπο είναι σαν αυτό που λέμε « δες ότι μέσα από το αρνητικό της υπόθεσης, υπήρξε και κάτι θετικό.» Τώρα βέβαια θα μου πείτε ότι όλα αυτά είναι θεωρητικά, ναι θα συμφωνήσω μαζί σας. Δεν εξαρτάτε από μας οι αρχές που θα μας δοθούν από το σπίτι μας, αλλά από τους δικούς μας. Δεν μπορούμε εμείς να είμαστε πάντα κυρίαρχοι των καταστάσεων και να μην αισθανθούμε μέσω αυτών αρνητικά συναισθήματα. Το ανθρώπινο μυαλό είναι ο πιο περίεργος μηχανισμός, θεωρώ πως και οι ψυχολόγοι ακόμα  δεν έχουν μπορέσει να καταλάβουν την ψυχοσύνθεση του κάθε ατόμου μεμονωμένα. Αυτό μας το αποδεικνύει ότι οι ψυχολόγοι τους ασθενείς τους χωρίζουν σε κατηγορίες, ναι μεν λένε κάθε περιστατικό είναι μεμονωμένο αλλά δεν ξεχνάνε τις κατηγορίες π.χ (καταληπτικός, μανιακός, κ.τ.λ.) Δεν είμαι εγώ που θα κρίνω την ιατρική και ούτε καν θα εκφέρω την γνώμη μου πάνω στις κατηγορίες ασθενών διότι δεν είμαι η ειδικός. Το μόνο που εγώ μπορώ να αναφέρω είναι ότι έχουμε δει πολλά περιστατικά, όπως ερωτικά τρίγωνα τα οποία πάντα κάποιος είναι ο θιγμένος, ο πληγωμένος και το θύμα και προσπαθεί να κάνει κακό στον άνθρωπο που μέχρι τότε αγαπούσε. Πόσες περιπτώσεις παιδιών τα οποία θα έπαιρνες όρκο ότι είναι ήρεμα και υπάκουα δεν έχουν σκοτώσει τους γονείς τους η αδέλφια τους. Συνοψίζοντας η αγάπη είναι δώρο θεού, για όποιον την βιώσει και νιώσει όλο της το μεγαλείο, που είναι ο έρωτας και στην συνέχεια το δάκρυ ο πόνος, ο θυμός, ακόμα και το αίσθημα εκδίκησης φτάνει όλα αυτά να τα χαλιναγωγήσει το άτομο και να τα φέρει στο σημείο που δεν κάνει κακό σε κανέναν, ούτε στον ίδιο του τον εαυτό. Το γνωστό λαϊκό τραγούδι δεν λέει « αλλοίμονο σ αυτούς που δεν αγάπησαν… αλλοίμονο σ αυτούς που δεν δακρύσανε ζωή την ομορφιά σου δεν γνωρίσανε…» Οπότε ως συμβουλή και συμπέρασμα όταν νιώσουμε ότι μία κατάσταση και ένα άτομο μας κάνει να αντιστρέψουμε τα συναισθήματα μας, τότε καλύτερα ας αποχωρίσουμε την κατάλληλη στιγμή , μερικές φορές δεν είναι κακό να φεύγεις αλλά να μένεις σε κάτι που σε φθείρει. Και όπως μου είπε τώρα τελευταία και ένας φίλος μου «η ζωή δεν είναι δίκαιη, γιατί να είμαι εγώ…;»

ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ …

            Δεν ξέρω αν εμπνευσμένη από το ομότιτλό βιβλίο, ή από τον πόνο μίας μου φίλη της οποίας τον προκάλεσε ο Ιούδας της και ανάμνηση που της άφησε, ή  από έναν άλλο Ιούδα μιας άλλης φίλης μου είπα να καταθέσω και εγώ την άποψη μου. Ιούδας ένας από τους δώδεκα μαθητές του Ιησού, τον υπερασπίστηκε σε άσχημες καταστάσεις που τον έκριναν και τον κατέκριναν. Εκείνο το βράδυ όμως και την ύστατη στιγμή δεν δίστασε με ένα φιλί γλυκό προς τον διδάσκαλο του να τον προδώσει. Ο Ιησούς το ήξερε κι όμως άνοιξε την αγκαλιά του εγκάρδια και δέχτηκε την προδοσία. Πόσο μεγάλη απόκλιση μπορεί να έχει ο τότε Ιούδας από τον σημερινό; πρώτη διαφορά είναι ότι τότε υπήρχε μόνο ένας, σήμερα υπάρχουν πολλοί. Τα χαρακτηριστικά του είναι ίδια, δεν ξέρω τώρα και τι ζώδιο μπορεί να είναι, δίδυμος ή ζυγός κ.τ.λ. Η μία φίλη μου αναφερόμενη σ εκείνον είπε « δεν τον θυμάμαι σαν χαρακτηριστικά προσώπου, θυμάμαι ότι είχε ένα πλατύ γέλιο.»Την ρώτησα δεν μπορεί να μην θυμάσαι κάτι άλλο και μου απάντησε «ναι θυμάμαι το βράδυ που μου είπε σ αγαπώ… Δεν κοιμήθηκα όλη νύχτα κοιτάζοντάς τον να απολαμβάνει τον ύπνο του μέσα στην αγκαλιά μου σαν μικρό παιδί. Το πρωί που ξυπνήσαμε με ρώτησε γιατί δεν κοιμήθηκα αλλά δεν είχα να του δώσω απάντηση. Πήραμε το πρωινό μας και φεύγοντας για την δουλειά του προσφέρθηκε να με πάει σπίτι μου. Θυμάμαι πως με άφησε στη γωνιά του σπιτιού μου δίνοντας μου ένα φιλί που έκαιγε, φευγαλέο μεν αλλά η αίσθηση του αποχαιρετισμού ήταν προφανή.»Της είπα «δεν χαίρεσαι που είσαι τυχερή που προδόθηκες, άντεξες στάθηκες στα πόδια σου και προχώρησες μπροστά;» Τότε εκείνη αποκρίθηκε « την προδοσία μπορώ να την ξεχάσω τον προδότη όμως όχι. Γνώρισα τον Ιούδα και όχι μόνο τον άφησα να με φιλήσει αλλά χωρίς να κάνω τίποτα και ξέροντας τι θα γίνει τον άφησα να με προδώσει.» Τις ίδιες μέρες άλλη μία φίλη μου εκμυστηρεύτηκε για τον δικό της Ιούδα «μου είπε ότι δεν θα είχαμε ημερομηνία λήξης… Του είπα να μην με πληγώσει και εκείνος είπε όχι και πως φοβόταν το αντίθετο.» Της είπα πως «όλοι έτσι λένε», χωρίς να θέλω να της δείξω πως ναι πριν « ο αλέκτωρ λαλήσει τρείς σε απαρνήθηκε» διότι θα ξέφευγα και από μαθητή και αντί να μιλάμε για τον Ιούδα θα μιλούσαμε για τον Πέτρο. Εκείνη συνέχισε λέγοντας μου « μου ορκιζόταν πως δεν μπορούσε αν δεν ακούσει την φωνή μου, αν δεν του στείλω τουλάχιστον ένα μήνυμα ,δεν δει μια κλήση μου. Το πρωί μου έστειλε μήνυμα λέγοντάς μου σ αγαπώ, τι μεσολάβησε, τι άλλαξε ;Που πήγε αυτή η στοργή και η ζεστασιά προς το πρόσωπο μου, ήμουν ο άνθρωπος του και τώρα με τον τρόπο του είμαι αμελητέα ποσότητα.»Εύστοχα τα ερωτήματα της η καθεμιά μας θα τα σκεφτόταν και θα αναρωτιόταν. Το πρόβλημα ήταν πως δεν είχα την απάντηση  που μου ζητούσε, βλέποντας μέσα στα μάτια της τον ίδιο πόνο που είχα δει πριν λίγες μέρες στην προαναφερθέντα φίλη μου. Όταν βρέθηκα μόνη μου σε ανύποπτη στιγμή ήρθαν στο μυαλό μου και οι δυο ιστορίες που είχα ακούσει, με τα λύπης μου συνειδητοποίησα ότι ο κόσμος και οι σχέσεις δεν είναι η «Χάιντι» και το «Μικρός σπίτι στο λιβάδι.» Η επόμενη σκέψη μου ήταν να απαντήσω στο ερώτημα ποιος είναι αυτός ο Ιούδας; Ο ψεύτης ο προδότης, ή ο συνδυασμός αυτών των δυο. Πως μπορείς να προδώσεις κάποιον που σου έχει δώσει σώμα ή ψυχή ή ακόμα και τα δυο; Τώρα θα μου πεις πρόδωσαν τον Υιό του θεού σε έναν άνθρωπο θα διστάσουν. Το χειρότερο όμως είναι πως ο προδομένος γνωρίζει « τι μέλει γενέσθαι» και το δέχεται είναι σαν να λέμε το «πρόβατο επί σφαγή» Συνεχίζει όμως και υπομένει και λέει « θα μείνω και ας μου βγει και σε κακό.» Πόσο δύναμη θέλει να διαλέξεις να προδοθείς από τον άνθρωπο σου; Αλήθεια γιατί γίνεται αυτό ο Ιούδας τελικά φιλάει τόσο υπέροχα; Και αν ο Ιούδας είναι ο προδότης τότε όλοι κρύβουμε έναν μέσα μας, γιατί όλοι έχουμε προδώσει θέλοντας και μη κάποιον. Στις περιπτώσεις αυτές κατάλαβα ότι προδοσία με προδοσία διαφέρει πάρα πολύ. Άρα ο Ιούδας τρέφετε μέσα από αυτήν , στην θρησκεία όταν κατάλαβε το κακό που έκανε και στο βωμό του συμφέροντος θυσίασε τον διδάσκαλό του κρεμάστηκε. Στη σημερινή εποχή τι θα κάνει; Θα ξεχάσει ότι είμαστε άνθρωποι και θα ζητήσει συγνώμη; Να υπενθυμίσω εδώ ότι μόνο ένας μπορεί να δώσει συγχώρεση και «άφεση αμαρτιών» και αυτός είναι ο δημιουργός μας ο ίδιος ο θεός. Μιλώντας με έναν Ιούδα μου είχε πει « τι θέλεις να κάνω να φτύσω τα μούτρα μου;» Μέσα από τις δυο ιστορίες αυτών των γυναικών και την δική μου συναναστροφή με έναν τέτοιον άνθρωπο νομίζω πως αυτό δεν είναι αρκετό. Διαπιστώνω όμως ότι κάθε Ιούδας μετά από την προδοσία «φτιάχνει την δική του σιωπή» η οποία είναι η «κόλαση» στην οποία θα ζει καθημερινά ξέρετε «ο προδομένος δεν ξεχνάει τον Ιούδα» αλλά και «ο Ιούδας δεν κερδίζει τα τριάντα αργύρια.» Άρα η τιμωρία του σημερινού Ιούδα είναι πολύ χειρότερη από ένα κρέμασμα και αντέχει στο χρόνο.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΡΑΤΗΣ: Στην τέχνη υπάρχουν μεταφυσικές δραστηριότητες, πριν δημιουργήσω προσεύχομαι στο θεό

.

Τυπικότατος στην ώρα του και με την θετική διάθεση και το μοναδικό στυλ που τον διακατέχει ο Γιάννης Στρατής μας μίλησε για την μέχρι τώρα πορεία του, τα μελλοντικά του σχέδια, για την τέχνη όπως την αντιλαμβάνεται ο ίδιος και για πολλά άλλα. Συνειδητοποιημένος και πάνω απ όλα προσγειωμένος , χωρίς το «τουπέ» του σταρ με τις πολλές διακρίσεις μας χάρισε ένα απίστευτο απόγευμα στο ιστορικό μέρος του Πειραιά το Πόρτο Λεόνε.

Ø  Θα ήθελα να μας πεις για την πρώτη σου δουλειά πότε πραγματοποιήθηκε ;                                                                                               Η πρώτη μου δουλειά που δεν ήταν δουλειά αλλά προσπάθεια ήταν το 1995 στο σπίτι μου του Παπάγου τότε.

Ø  Από τι εμπνευσμένος;                                                                  Εμπνευσμένος από τα έργα άλλων δημιουργών που είχα μέσα στο χώρο μου και την δύναμη της στιγμής, ότι τίποτα δεν είναι δικό μου είναι όλα της δύναμης της δημιουργίας. Αυτό τροφοδότησε την ανάγκη να δημιουργήσω κάτι δικό μου να πέσω στο πάτωμα έχοντας ένα χαρτόνι και κάτι τέμπερες.

Ø  Ήταν της στιγμής ή ήταν κάτι που ήθελες από μικρός να ακολουθήσεις και το είχες οραματιστεί;                                                                  Όχι ήταν κάτι της στιγμής. Μια στιγμή μπορεί να αλλάξει μια ολόκληρη ζωή. Δεν είχα σκεφτεί ότι θα γίνω ένας καλλιτέχνης που θα δίνω συνεντεύξεις. Υπήρχε η παιδεία από την οικογένεια μου αλλά η ζωγραφική απείχε πολύ από εμένα σαν παιδί. Αργότερα έγιναν κάποιες σπουδές στο γραμμικό και ελεύθερο σχέδιο αλλά μέχρι εκεί

Ø  Υπήρξε κάποιος από την οικογένεια που να είχε καλλιτεχνική φλέβα;       Απ ότι έχω μάθει λένε ότι υπάρχει γονίδιο, κάποιος μακρινός συγγενής από την οικογένεια της γιαγιάς μου από την πλευρά της μητέρας μου στην Κωνσταντινούπολη. Και ένας άλλος συγγενής από την πλευρά του πατέρα μου ονόματι Κωσταγιόλας ήταν ένας εξαίρετος γλύπτης

Ø  Το πρώτο έργο έγινε γνωστό στο κοινό το 1995 πως έγινε όλη η διαδικασία και μάλιστα τα έργα σου να είναι δίπλα σε έργα μεγάλων ζωγράφων όπως Picasso, Dali ;                                                              Eίναι μια περίεργη ιστορία. Υπήρχε μια συγκέντρωση στο σπίτι ενός φίλου μου ζωγράφου του Αλέξανδρου Παπακωνσταντίνου και την επομένη ήρθε στο σπίτι μου. Και βλέπει το έργο μου ρωτώντας μαι  «βρε Γιάννη μου ποιανού είναι αυτό;» Του απάντησα δικό μου και εκείνος μου είπε «είναι εκπληκτικό το θέλω.» Του το δώρισα λοιπόν

Ø  Και πως προέκυψε η συνεργασίας σου με την κυρία Χαρά Παπαθεοδώρου;                                                                                     Μετά από δεκαπέντε μέρες είχε πάλι μία συγκέντρωση ο φίλος μου ο Αλέξανδρους με διάφορα άτομα του χώρου. Και είχε αναρτημένο το έργο μου στο σαλόνι του. Ήμουν και εγώ παρόν στη συγκέντρωση και ήταν και η κυρία Παπαθεοδώρου, έρχεται σε κάποια στιγμή ο Αλέξανδρος και μου λέει « σε θέλει η κ. Παπαθεοδώρου για να εκθέσει το έργο σου.» Η απάντηση μου ήταν «ποιος κάνει πλάκα σε ποιόν; Έλα βρε Αλέξανδρε στο έδωσα τελείωσε.» Το έργο αυτό δεν ήταν το ξεκίνημα μου ούτε είχα μπει στη διαδικασία να το σκεφτώ ότι θα υπάρξει και επόμενο. Εκείνο το βράδυ η Χαρά Παπαθεοδώρου επέλεξε αυτό το έργο μου και το έκθεσε στο Πνευματικό Κέντρο Αθηνών μαζί με έργα μεγάλων ζωγράφων όπως Picasso Dali κ.τ.λ.

Ø  Σου έκανε προσωπικά εσένα νύξη η ίδια;                                                      Ναι ήρθε μου μίλησε μου είπε « νεαρέ μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα η δουλειά σου και θα ήθελα να μου δώσεις τη άδεια την περιλάβω στην έκθεσή μου με τίτλο μάσκες» Ένιωσε ότι την εκφράζει και φυσικά δέχτηκα ,να φανταστείς στην έκθεση δεν παραβρισκόμουν , δεν αισθανόμουν καλλιτέχνης.

Ø  Η κ. Παπαθεοδώρου είχε δηλώσει για το έργο σου : « μέσα από το έργο ο πόνος ξεπηδάει σαν μάσκα …Είναι γραφή αποκαλυπτική ένα είδος κάθαρσης και αποκαλύπτει αντί να κρύβει.»                                Από τη κριτική της άρχισα να σκέπτομαι το μετέπειτα . Στη συνέχεια είδα την αποδοχή του κόσμου τα δημοσιεύματα που το ένα διαδεχόταν το άλλο και έτσι είμαστε εδώ σήμερα.

Ø  Άρα έναυσμα ώστε να ακολουθήσεις την τότε τέχνη σου επαγγελματικά ήταν εκείνη η έκθεση;                                                                     Το έναυσμα θα έλεγα ότι υπήρχε, οι ασχολίες μου με την λογοτεχνία με την φωτογραφία, με το να παρακολουθώ εκθέσεις να βλέπω και να διαβάζω έργα, αυτό ήταν το έναυσμα. Η έκθεση εκείνη ήταν η αιτία.

Ø  Άρα υπήρχε η βάση απλά έπρεπε να βρεθεί το σωστό πρόσωπο ώστε να αναδείξει το ταλέντο;                                                                                Ναι και φυσικά υπήρχε, είχε αρχίσει το μάτι μου να εκπαιδεύεται. Βεβαίως στην τέχνη ποτέ δεν εκπαιδεύεσαι απλά εξελίσσεσαι , αλλά υπήρχε μία βάση.

Ø  Ζωγραφίζεις με τα δάχτυλα διότι πιστεύεις ότι μεταδίδεις την ενέργεια σου στο έργο σου;                                                                                    Ναι είναι φυσικό έρχεσαι σε άμεση επαφή .Όχι πως η επιμήκυνση ενός πινέλου αλλάζει κάτι, αλλά με τα δάχτυλα βγάζεις πιο εύκολα τον ψυχισμό σου. Το αποτέλεσμα της ψυχής μου ενδυναμώνεται. Η δύναμη όμως βγαίνει μέσα από την ψυχή.

 Ø  Τι θέλησες να κάνεις στη ζωή σου και τα κατάφερες;

Να αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου με οποιαδήποτε επιλογή μου. Και να μην επαναπαύομαι να αισθάνομαι ότι δεν έχω κάνει τίποτα. Αισθάνομαι ότι τίποτα δεν μου χαρίστηκε και δεν είμαι ο κυρίαρχος όλων μιλάω αναλόγως με τα θέλω μου.

Ø  Τα θέλω του τότε Γιάννη που άρχισε έχουν αλλάξει με τα σημερινά;

Έχουν αλλάξει πολλά και συγχρόνως τίποτα. Αν μπούμε στην διαδικασία του χωροχρόνου και φυσικά υπάρχει η εμπειρία.

Ø  Τι είναι τέχνη για τον Γιάννη Στρατή                                                         Πιστεύω ότι δεν είναι όλα τέχνη ,πέρα της τέχνης υπάρχει και η ζωή. Στην τέχνη υπάρχουν μεταφυσικές δραστηριότητες, πριν δημιουργήσω προσεύχομαι στο Θεό. Η τέχνη έρχεται μέσω της πίστης και τέχνη κάνει αυτός που δεν φοβάται να εκτεθεί, επίσης αυτός που συνδυάζει το συνειδητό με το ασυνείδητο.

Ø  Στην δήλωση της κ. Παπαθεοδώρου μου έκανε εντύπωση η φράση «είναι ένα είδος κάθαρσης που αποκαλύπτει αντί να κρύβει.» Ήταν ένα ξέσπασμα της μέχρι τότε ζωής σου ή μιας κατάστασης;                                                                                                   Ναι ήταν ένα ξέσπασμα της ψυχοσύνθεσής , του γίγνεσθαι μου.

Ø  Οπότε ήταν μία αποκάλυψη;

Βεβαίως το κάθε έργο είναι μία αποκάλυψη

Ø  Δεν υπάρχει όμως διαφορά αποκάλυψης με αποκάλυψης ότι τότε έγινε άθελα σου ενώ τώρα μπορεί να γίνει και εσκεμμένα είτε η αποκάλυψη ή η απόκρυψη και να αναδείξεις αυτό που θέλεις εσύ;   Δεν το νομίζω ότι υπάρχει απόκρυψη, καλλιτέχνης είναι αυτός που δεν φοβάται να εκτεθεί. Που μπορεί και εκτίθεται. Αυτός που μπορεί να βλέπει την πραγματικότητα διαφορετικά από τους υπόλοιπους.     

Ø  Βλέπεις την πραγματικότητα διαφορετικά;                                         Φυσικά κάθε στιγμή. Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που υπάρχει.

Ø  Μπορούν να υπάρξουν πολλές πραγματικότητες;                                       Ναι , για παράδειγμα βλέποντας ένα φοίνικα αυτός αλλάζει, αναπάσα στιγμή είναι ένας ζωντανός οργανισμός και δονείτε, όλη η φύση δονείτε και μέσα σε αυτές μπορεί να υπάρχουν και άλλες υποδονείσεις. Οπότε συνεχόμενα όλα αλλάζουν βεβαίως αυτό εξαρτάται να έχει την θέληση να το δει ο καθένας.

Ø  Σε δήλωσή σου είχες πει ότι δεν χρησιμοποιείς πινέλα για πιο λόγο;                                                                                                              Αυτό γινόταν κυρίως παλαιοτέρα όχι ότι δεν γίνεται και τώρα κάποιες φορές. Ήθελα να έχω μια άμεση επαφή με την επιφάνεια, ήταν σαν να ερωτοτροπούσα με αυτό που έκανα, αναζητούσα την αμεσότητα. Έχει αλλάξει τώρα η δουλειά μου η τεχνοτροπία της και ευτυχώς αυτό, γιατί μισώ την επανάληψη τόσο στην τέχνη όσο και στην ζωή. Με τα χρόνια επέρχεται και η γνώση, αν και ο χρόνος είναι σχετικός πάντα.

Ø  Εξήγησε το μου αυτό «ο χρόνος είναι σχετικός»

Για μένα δεν υπάρχει χρόνος πιστεύω ότι ζούμε σε ένα χρονικό άχρονο. Τι είναι ο χρόνος, είναι εφεύρημα του ανθρώπου. Η ζωή όπως είναι τώρα υπήρχε και χιλιάδες χρόνια πριν με την ίδια της εξέλιξη τη μέρα και τη νύχτα. Ο χρόνος δεν είναι θέλημα του Θεού αλλά του ανθρώπου.

Ø  Δεν συμφωνείς να θέτουμε τη ζωή μας σε χρονικά διαστήματα;

Όχι καλύτερα σε εποχές, που μέσα σε αυτές θέλουμε να αλλάξουμε ή να δώσουμε κάτι διαφορετικό.

Ø  Ποιο έργο σου έχει μείνει χαραγμένο για οποιοδήποτε λόγο;

Το κάθε έργο για μένα έχει την διαφορετικότητα του από το πρώτο μέχρι την ασπρόμαυρη σειρά που ετοιμάζω. Ανεξαρτήτως τεχνοτροπίας είτε με πινέλα είτε με δάχτυλα, το καθένα έχει μια ιδιαιτερότητα. Τώρα αν μπω στη διαδικασία να θυμηθώ κάποια ένα από τα έργα μου είναι η «Οικουμενική θλίψη... Αποτέλεσμα της Παγκοσμιοποίησης», «ο  κόκκινος θρύλος Του Πόρτο Λεόνε», «η Προφητεία» και το τελευταίο για μένα το «DaDarsa» το οποίο αλλάζει την γραφή μου.

Ø  Επανειλημμένα έχουμε χρησιμοποιήσει την έκφραση μεταφυσική δραστηριότητα τι είναι για εσένα μεταφυσικό;

Το αίσθημα της σύλληψης ήταν για εμένα μεταφυσική δραστηριότητα. Μεταφυσικό θεωρείτε κάτι που δεν μπορούν να το εξηγήσουν οι επιστήμονες. Όταν λοιπόν βγαίνει κάτι από εμένα που δεν μπορώ να το επαναλάβω τότε αυτό είναι μεταφυσικό. Το να μην μπορώ σαν δημιουργός να επαναλάβω κάτι που συνέβει για εμένα αυτόματα είναι μεταφυσικό. Όπως αυτό που πιστεύω και λαμβάνω το φως του.

Ø  Τι είναι αυτό που πιστεύεις και λαμβάνεις το φως του;

Να διασπάμε και να συνενώνετε όλη η εσωτερική μου διάθεση με το σύμπαν. Ο άνθρωπος είναι ένα μόριο του σύμπαντος άψογα δομημένο.

Ø  Η τέχνη είναι δύναμη;

Ναι από μόνη της η τέχνη είναι δύναμη, είναι η δική μας δύναμη . Δηλαδή να βρούμε τον τρόπο να την εξωτερικεύουμε. Αυτό δεν υπάρχει κάποια σχολή να το διδάξει ,είναι ή το χεις ή δεν το χεις. Χωρίς όμως να σημαίνει ότι όποιος κάνει τέχνη κάνει και δυνατή τέχνη.

 Ø  Η τέχνη έχει μία δόση ανασφάλειας ίσως για το αν γίνει αποδεκτή;

Όχι για το αν γίνει αποδεκτή. Μ ενδιαφέρει η δύναμη στην τέχνη και όχι να είναι εναρμονισμένη, να είναι δυνατή να αντέξει στο χρόνο. Κάτι που όλο ένα που θα το βλέπουμε θα το ανακαλύπτουμε. Δεν μου αρέσει η έκφραση ωραίο έργο και μένουμε εκεί το Α και το Ω στην τέχνη είναι η αρμονία και η πρωτοτυπία.

Ø   Θα ήθελα να μου μιλήσεις και να μου αναλύσεις το έργο που κρατάω στα χέρια μου.

Είναι ο κόκκινος θρύλος του Πόρτο Λεόνε. Ο τίτλος δόθηκε  αφού είχα ολοκληρώσει το έργο μέχρι εκεί που μπορούσα. Όταν είδα αυτό που μπόρεσα είδα ότι ταυτίζεται απόλυτα με την ιστορία του τόπου μου του Πειραιά.  Και ο θρύλος από τον οποίο πήρε το όνομα το έργο οφείλεται από το μνημείο του λιονταριού το οποίο το αυθεντικό είναι στη Ιταλία και αντικαταστήθηκε με αυτό εδώ. Η εργασία για το συγκεκριμένο έγινε κατακαλόκαιρο στην ταράτσα του σπιτιού μου ζωγραφίζοντας σ ένα μεγάλο ξύλο. Και τώρα βρίσκεται στην Τράπεζα Πειραιώς

Ø  Γιατί ένας άνθρωπος που έχει δεχτεί πολλές διακρίσεις που τα έργα του είναι γνωστά σε Ελλάδα και εξωτερικό και έχει μια διεθνή καριέρα γιατί επέλεξε να ζει στην Ελλάδα;

Το 2006 μου έγινε πρόταση να ζήσω στο εξωτερικό αλλά οι συγκυρίες ήταν έτσι ώστε δεν επέλεξα να πάω στη Ν.Υ. Ανεξαρτήτως όμως είναι επιλογή μου να μείνω στη Ελλάδα, την λατρεύω και δεν θέλω να φύγω ειδικά τώρα την ύστατη ώρα που περνάει τόσες δυσκολίες. Προτάσεις υπάρχουν δεν θέλω να οριοθετήσω αν θα είμαι εδώ αύριο ή στο εξωτερικό

Ø  Λένε ότι η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της ή ότι οι καλλιτέχνες της δεν μπορούν να ξετυλίξουν όλο του το ταλέντο ενώ στο εξωτερικό είναι πιο εύκολο.

Σίγουρα αλλά χρωστάω ευγνωμοσύνη στον κόσμο, δεν θέλω να είμαι μίζερος με τον τόπο μου και αρνητικός με την Ελλάδα θα είναι και η Ελλάδα με μένα. Δεν πιστεύω ότι η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Τώρα αν δεν έχουμε την παιδία, τους συλλόγους την κρατική πρόνοια τόσο δυνατά όσο άλλα κράτη να αγκαλιάζει και να υποστηρίζει τους καλλιτέχνες της σ αυτό το κομμάτι έχουμε μείνει λίγο πίσω ίσως στο μέλλον να γίνει κάτι. Μη τα ρίχνουμε όλα στην Ελλάδα ας δούμε τους πρεσβευτές της και να μην κάνουμε τα ίδια λάθη.

Ø  Φταίμε και εμείς βολευτήκαμε;

Αυτούς που βρίζει ο κόσμος που φωνάζει ποιος τους έβγαλε, οπότε ας έχουμε αυτογνωσία και ας κάνουμε την κριτική μας και ας μην ξεγελαστούμε ξανά σε διο τρία χρόνια και ξανακάνουμε τα ίδια πράγματα. Πάρε μια απόφαση σαν Έλληνας τι σε αντιπροσωπεύει. Άρα μην λιθοβολούμε όλοι την Ελλάδα εμείς δώσαμε τα φώτα όλα τα ιατρικά βιβλία είναι βασισμένα σε ελληνικά κείμενα μας χρωστάνε δεν   χρωστάμε                                                                                         Πιστεύεις ότι το λάθος στην Ελλάδα είναι ότι εύκολα ονομάζουμε κάποιον καλλιτέχνη χωρίς ουσιαστικά να εξετάσουμε αν είναι;

Καλλιτέχνης είναι και ερευνητής θέλει και πρωτοπορία παράδειγμα άλλο τραγουδοποιός άλλο καλλιτέχνης. Καλλιτέχνης είναι αυτός που δημιουργεί και μέσα από το δημιούργημα του θέλει να βγάλει ένα μήνυμα. Στην Ελλάδα έχουμε αξιόλογους καλλιτέχνες, ας κοιτάξει το κράτος να προωθήσει τους καλλιτέχνες, τον πολιτισμό του τον τουρισμό του.

Ø  Έχεις ως πρότυπο ή να θέλεις να φτάσεις κάποιο ζωγράφο;

Όχι θέλω να φτάσω εμένα στην εξέλιξη του. Ναι συναδέλφων δουλειές μου αρέσουν όπως του Τσαρούχη, του Παρθένη, του Μπουζιάνη. Καιρός όμως να βγούνε και νέοι.

Ø  Κράτησα την φράση που είπες «δίνω στα έργα μέχρι εκεί που μπορώ.» Υπάρχουν έργα που τα έχεις παραδώσει σε εκθέσεις πινακοθήκες ή οπουδήποτε αλλού που  τώρα που τα βλέπεις λες ότι μπορούσες να δώσεις κι άλλο;                                                                    Βέβαια και το πιστεύω. Ένα έργο δεν τελειώνει ποτέ είναι σαν την ζωή όλο θέλει. Το σταματάω δεν το ολοκληρώνω μέχρι εκεί που θέλω. Κρίνω πολύ αυστηρά τον εαυτό μου. Βλέπω το δημιούργημα μου σαν θεατής όχι σαν δημιουργός. Και πιστέψτε με ότι με λίγα έργα μου έχω αισθανθεί ικανοποιημένος, χωρίς να εννοώ ότι είμαι ασφαλής. Απλά η τέχνη δεν τελειώνει.

Έχεις ασχοληθεί με τη λογοτεχνία και την ποίηση τι ακριβώς έχεις κάνει;                                                                                                                  Έγραφα στίχους, ποιήματα, μουσική για εμένα είχα ασχοληθεί με τη φωτογραφία αλλά αυτά είναι κομμάτια του εαυτού μου. Έδινα την ενέργεια μου.

Ø  Υπάρχουν όλες αυτές οι δημιουργίες ίσως κάποιες ποιητικές συλλογές;

Υπάρχουν αλλά όχι σε ποιητικές συλλογές, δεν έχω σκοπό προς ώρας να εκδοθεί κάτι. Το ένα παίρνει ενέργεια από το άλλο και αποδυναμώνετε και εμένα αυτή τη  στιγμή με κερδίζει ο χρωστήρας.

Ø  Δεν αποκλείεται όμως το ενδεχόμενο να εκδόσεις ένα λογοτεχνικό βιβλίο ή μια ποιητική συλλογή;

Όχι στη ζωή τίποτα δεν αποκλείεται.

Ø  Έχεις λάβει δημοσιότητα λένε μερικοί πως είναι δίκοπο μαχαίρι έχεις λάβει και την θετική και την αρνητική δημοσιότητα;

Όχι δεν έχω εισπράξει κάποιος να με κατακρίνει, να με κρίνει αυστηρά. Αποσπασματικά μπορεί να ακουστεί κάτι αρνητικό ανάξιο σημασίας. Κρατάω τον θαυμασμό του κόσμου και τις απόψεις των τεχνοκριτικών

Ø  Ο Γιάννης στην προσωπική του ζωή;

Έχω μια κόρη δεκαεφτά χρονών χαρισματικό παιδί. Γενικότερα η καθημερινότητα μου αλλάζει, πριν λίγους μήνες δεν είχα face book. Τώρα έχω και είμαι εκεί ασχολούμαι με  χαρά μου με όλον αυτόν τον κόσμο που επικοινωνεί μαζί μου. Είμαι σε επαφές με εξωτερικό και Ελλάδα ζωγραφίζω και ασχολούμαι και με το κόσμημα. Και ο λιγοστός χρόνος ελεύθερος με τους λιγοστούς φίλους μου.

Ø  Θέλει η κόρη σου να ασχοληθεί με την τέχνη σαν τον πατέρα της, εσύ τι θα έκανες θα την παρότρυνες ή θα την απέτρεπες;

Δεν έχει δώσει μέχρι τώρα δείγματα ότι θέλει να ασχοληθεί με την τέχνη. Έχει ένα έντονο συναίσθημα αλλά όχι δεν έχει  αποφασίσει. Μην ξεχνάμε ότι και εγώ μεγαλύτερος αποφάσισα με τι ήθελα να ασχοληθώ. Αν θέλει να κάνει κάτι μεγάλη μου χαρά δεν θα την αποτρέψω.

Ø  Οι επαγγελματικές σου ασχολίες ή βήματα αυτό το χρονικό διάστημα και μελλοντικά;

Ασχολούμαι με την ζωγραφική . Επόμενή μου δουλειά το DaDarsa. Τo οποίο διαφοροποιείται από τις προηγούμενες δουλειές μου. Τα ταμπλό και οι εκτάσεις τους που έχω να καλύψω είναι μεγαλύτερες, θέλει περισσότερο χρόνο και είναι μια στροφή καλή για μένα διότι απαιτεί μια πειθαρχία την οποία εγώ δεν την είχα. Και ως πειθαρχημένο έργο θα βγει μια αναρχία άλλο ένα οξύμωρο. Επίσης είμαι σε συζητήσεις με εκθέσεις του εξωτερικού και στην Ελλάδα σε εκθέσεις από το νέο έτος. Φυσικά δείγμα αυτής της δουλειάς έχω αναρτήσει και στο face book.